Październik 2021 – Strona 2. – Co mi się nawinęło przed obiektyw

Zespolony z lasem

Las. To jednak tam ciągnie mnie najbardziej jesienią. Wiem, poza lasem są parki, pola, gdzie też można znaleźć łądne kolory jesieni. Jednak w lesie czuje się jakby zespolony z tymi wszechobecnymi kolorami. Czuję się częścią tego pięknego spektaklu.

Do lasu chodzę godzinę po wschodzie albo na około trzy przed zachodem. Mogę na spokojnie pospacerować dwie godziny nie spiesząc się i uwieczniając go w głowie i na matrycy aparatu. Robię tak od wielu lat, ajednak co roku jesienny las zachwyca mnie tak samo.

Widzę w ciemnościach

Dzisiaj przenosimy się nad wodę. Uwierzcie mi, robiąc te zdjęcia szedłem i kadrowałem prawie że po omacku. Jedynym punktem odniesienia był rozmyty mgłami horyzont i odbijające się w wodzie fioletowo-różowe niebo.

Uwielbiam to – kiedy po kilkunasto, kilkudziesięciosekundowym naświetlaniu na ekraniku aparatu ukazuje się zarejestrowany obraz. Ludzkie oko jeszcze tego nie widzi, jeszcze jest za ciemno. Optyka aparatu pozwala mi widzieć w ciemnościach.

FOT. WITOLD OCHAŁ POWIAT RZESZOWSKI FOTOGRAFIA KRAJOBRAZOWA PODKARPACIE BRAKTKOWICE ZALEW W BRATKOWICACH NIEBIESKA GODZINA PORANEK ŚWIT MGŁA

Wschód Księżyca | 20.10.2021

Dzisiaj kolejny dzień, a raczej wieczór polowania na wschodzący Księżyc. Niestety dziś przeszkodziły chmury i Księżyc pokazał się dopiero 5° nad horyzontem. Na początku trochę żałowałem bo w planie było złapać go na długiej ogniskowej tuż nad widocznym po lewej stronie kadru kościołem, ale później stwierdziłem, że nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło.

Postawiłem na nieco szerszy kadr z panoramą na kościół i bardziej odległy komin elektrociepłowni i podświetlony pylon mostu. Księżyc, który pokazał się w niewielkiej szczelinie w chmurach dopełnił mój kadr piękną żółtą poświatą kontrastująca z ciemnym niebem.

FOT. WITOLD OCHAŁ POWIAT RZESZOWSKI FOTOGRAFIA KRAJOBRAZOWA PODKARPACIE TRZCIANA WOLICZKA RZESZÓW MOST KOMIN KOŚCIÓŁ WSCHODZĄCY KSIĘŻYC

Wschód Księżyca | 19.10.2021

Czy mogło być inaczej? Że przegapiłem pełnię Księżyca i jego wschód? O mały włos tak się nie stało. Nie było czasu na szukanie miejscówki, więc wybrałem się w miejsce, skąd fotografowałem Księżyc już dwukrotnie. Zdjęcia satelitarne co prawda pokazywały lekkie zachmurzenie, ale kto nie ryzykuje, ten nie ma zdjęć.

Mnie to się dzisiaj udało i pośpiech w dotarciu na miejsce został wynagrodzony. Cudowna kula srebrnego (choć przy wschodzie żółtego) globu wyłoniła się zza pola kukurydzy pomiędzy dwoma drzewami. Widziałem wschody Księżyca dziesiątki razy, ale za każdym razem robi na mnie takie samo wrażenie.

FOT. WITOLD OCHAŁ POWIAT ROPCZYCKO-SĘDZISZOWSKI FOTOGRAFIA KRAJOBRAZOWA PODKARPACIE SĘDZISZÓW MAŁOPOLSKI SIELEC WSCHODZĄCY KSIĘŻYC DRZEWA KUKURYDZA

Jaka reakcja?

Mieliście kiedyś tak, że jedziecie sobie rano, a tu nagle zza najbliższego zakrętu wyzierają cudowne promienie słoneczne widoczne na mgle? Na pewno tak i ciekaw jestem jak wtedy reagujecie? Bo ja najpierw oniemiewam, potem hamuję, cofam, porzucam auto i lecę je fotografować 🙂

Kadr mógł przepaść

Wydawać by się mogło, że wystarczy pojechać do lasu, wyciągnąć aparat i zrobić zdjęcie. Owszem, można i tak. Las o każdej porze dnia i roku jest piękny, ale żeby zrobić te wyjątkowe zdjęcia, trzeba się po pierwsze nachodzić i po drugie o odpowiedniej porze dnia i do tego jeszcze warunki pogodowe muszą być odpowiednie.

To zdjęcie zrobiłem po wschodzie słońca, które było już dość wysoko, ale wystarczyło odrobinę mgły i kawałek niezbyt gęstego lasu. Te promienie było widać tylko z jednego konkretnego miejsca. Gdybym ich nie zauważył i zrobił dwa kroki, kadr by przepadł.

FOT. WITOLD OCHAŁ POWIAT ROPCZYCKO-SĘDZISZOWSKI FOTOGRAFIA KRAJOBRAZOWA PODKARPACIE CZARNA SĘDZISZOWSKA LAS, JESIEŃ PROMIENIE SŁOŃCE MGŁA MGLISTY PORANEK

Niebo i nawłoć

Nie specjalnie lubię to miejsce na żwirowni. Zawsze ciężko mi tam o jakiś ciekawy kadr. Przydałoby się jakieś drzewo lun wysepka do urozmaicenia krajobrazu. Szczytem marzeń byłyby pływające lub zacumowane łódki lub żaglówki. Jednak zajeżdżam tam od czasu do czasu i ostatnio trafiłem na bardzo fajne niebo, które w połączeniu w przekwitającą nawłocią stworzyło mi poniższe obrazki.

FOT. WITOLD OCHAŁ POWIAT ROPCZYCKO-SĘDZISZOWSKI FOTOGRAFIA KRAJOBRAZOWA PODKARPACIE CZARNA SĘDZISZOWSKA ŻWIROWNIA PORANEK NIEBO ODBICIA

Tatry z Pstrągowej | 15.10.2021

Prognozy pogody na dzisiejszy ranek zapowiadały się wyjątkowo korzystnie. Walczyłem z myślami, czy zostać w łóżku, czy jechać na zdjęcia. Tym bardziej, że zaraz potem trzeba było jechać do pracy. Kolejny dylemat doszedł rano, kiedy już udało mi się podnieść z łóżka – jechać fotografować wschód słońca, czy może czatować na Tatry, które dzięki dobrej widzialności miały szanse się pokazać (a przypomnę, jest to odległość 130 km +).

Jak widzicie fotografy nie mają lekko 🙂 Wybrałem wschód słońca, ale szału nie było, więc postanowiłem pojechać okrężną drogą i obadać, czy wyjdą Tatry. I to była dobra decyzja. Niesamowity widok, kiedy z początku niewidoczne szczyty zaczęły się wyłaniać coraz bardziej, im wyżej było słońce. To właśnie w pierwszych jego promieniach, dosłownie 10 minut po wschodzie udało mi się sfotografować Tatry. Przedstawiam zatem październikową obserwację Tatr z odległości (do Łomnicy) 140 km.

FOT. WITOLD OCHAŁ POWIAT ROPCZYCKO-SĘDZISZOWSKI FOTOGRAFIA KRAJOBRAZOWA PODKARPACIE MAŁOPOLSKA TATRY DALEKIE OBSERWACJE TATR TATRY Z PSTRĄGOWEJ

Zakole

Niewielkie zakole na niewielkiej rzeczce. Poranna mgiełka i szczypta promieni słonecznych prześwitująca przez czubki drzew. Kiedy natknąłem się na ten urokliwy zakątek, aż nie mogłem uwierzyć, że to co widzę, dzieje się naprawdę.

Bardzo delikatny wiatr sprawiał wrażenie, że mgła tańczy sobie nad wodą, zmieniając niespiesznie swoje kształty. Rosnące na brzegu wysokie trawy mieniły się w słońcu niczym widownia tego niebywałego zjawiska.

FOT. WITOLD OCHAŁ POWIAT ROPCZYCKO-SĘDZISZOWSKI FOTOGRAFIA KRAJOBRAZOWA PODKARPACIE KAMIONKA PORANNA MGŁA ZAKOLE RZEKI TUSZYMKA

Lustereczko

Jeden z moich ulubionych (bo jedyny) w okolicy zalew. Dotarłem tam już dosyć późno, bo ponad godzinę po wschodzie słońca. Co mnie zaskoczyło – zupełnie płaska tafla wody, ani odrobiny wiatru. Chwilę wcześniej (patrz wczorajszy post) byłem na żwirowni, a tam przecież była fala jak na morzu, a jeden oddalony jest o drugiego o mniej niż 10 kilometrów.

Taki widok natchnął mnie do zdjęć z lustrzanym odbiciem w roli głównej. Szkoda tylko, że drzewa tam jeszcze mało jesienne. No ale nie ma co narzekać, będzie okazja pojechać tam kolejny raz.