Motyle. Latają również i we wrześniu. Kiedy świeci słońce warto wybrać sie wieczorem na łąkę i popatrzeć ich beztroskim harcom. Czy naprawdę ich życie jest tak beztroskie? Pewnie chwilami tak, ale wciąż czyhają na nie różne niebezpieczeństwa – drapieżniki, wiatr, deszcz i pewnie sporo innych zagrożeń, a poza tym żyją bardzo krótko. Tak więc to co tak pięknie wygląda nie zawsze takim jest…
Pszczoły nie próźnują mimo końcówki lata. Kiedy tylko wychodzi słońce wylatują w poszukiwaniu pyłku i nektaru.
Tak, pszczoły potrzebują nie tylko nektary, ale i pyłku. Pokarmy te różnią się od siebie – nektar, to roztwór cukrów w różnych proporcjach oraz olejków witamin, kwasów organicznych, enzymów, soli mineralnych i związków azotowych. To taki pokarm węglowodanowy, czyli zapewniający im przede wszystkim energię. Z kolei pyłek to ważne źródło białk, tłuszczów, witamin.
Późnym latem, kiedy wieczorem słońca aż tak nie grzeje, lubię wybrać się na łąką i przemierzać ją z „nosem w trawie”. Miękkie światło późnego wieczoru świetnie nadaje się do fotografowania owadów.
To nie będą zdjęcia dla ludzi o słabych nerwach, ani dla tych, co akurat spożywają posiłek. Nie będą estetyczne i klimatyczne. Jednak znajdą się pewnie i tacy, którzy w tych małych stworzonkach odnajdą piękno. To co że oślizłe, to co że nie kojarzą się dobrze, zwłaszcza tym, co na przykład mieli do czynienia z rybikami w łazience.
Przechadzając się po ogrodzie zwróciłem uwagę na uschnięte listki na moim „bonzajowym” niewielkim dąbku. Nakryłem pod nimi pokażne stado larw. I choć niszczyły moje drzewko, spodobały mi się od pierwszego wejrzenia. Malutkie, kilkumilimetrowe, ale w obłędnych kolorach. To sprytne połączenie żółtego i odcieni zielonego sprawia, że naprawdę ciężko je dostrzec na dębowych liściach. Nawet jeśli występują w licznym stadku.
Pluskwiaki. Przez jednych znienawidzone za samą nazwę. Przez innych za smrodek pozostawiany przez nie na jagodach, czy malinach. Jeszcze przez innych za wlatywanie do mieszkania, czy za włażenie za kołnierz.
Ja lubię je, jak 95 % innych owadów i chętnie za nimi się rozglądam w ogrodzie, czy na łące. Jeśli oczywiście akurat nie fotografuję jakowegoś wschodu, czy zachodu słońca. Ostatnio ograniczam się tylko do własnego ogrodu, ale i tam udało mi się odszukać i sfotografować kilka przedstawicieli wspomnianych pluskwiaków.
Trochę gorąco, choć słońce schowane było za delikatnymi chmurkmi. A to wymarzone warunki do makrofotografii. Naturalnie rozproszone światło. Wziąłem więc aparat i wyruszyłem na pobliską łąkę w poszukiwaniu owadów. Najciekawsze okazy przedstawiam poniżej.
Najpierw w oczy rzucił mi się chrząszcz, który w dziwnej pozie, trzymając się tylko przednimi odnóżami, zwisał ze ździebełka. Myślałem, że coś z nim nie tak, ale szturchnięty lekko tylko pomachał czułkami i wisiał sobie dalej. Możliwe, że jakowyś jogin…
Kolejny, to przedsatwiciel przostoskrzydłych. Sądząc po mieczu wystającym spod płaszcza, to jakowyś miecznik. Swoją drogą, ciekwy jestem po co mu on potrzebny. Pewnie do obrony przed obcymi najeźdźcami z sąsiedniej łąki….
Następny pod obiektyw poszedł malutki chrząszczyk o długim nochalu. Nie wnikam w jego charakter, ale mimo niezbyt pięknej buźki wygląda na porządnego chrząszcza.
Ostatni to pluskwiak, którego znalazłem na jednej z dzikiwch wiśni. O mało go nie zjadłem razem z nią.
Gdy niewiele ciekawego dzieje się na niebie, zabieram obiektyw do makrofotografii i buszuję na łąkach. Wspominałem, że oczy już nie te, a i rękami człowieka coraz bardziej trzęsie na stare lata, nie wpominając, że wyszedł z wprawy przez to fotografowanie krajobrazów.
Jednak ten mikro świat niewidoczny na codzień gołym okiem nie przestał mnie fascynować. Wiele owadów tylko obserwuję, nie próbując ich nawet sfotografować. Ale kiedy trafiam na interesujące mnie egzemplarze robię wszystko, aby udało się je uwiecznić.
Na dzisiaj mam kwietnika, który upolował utaplaną w pyle pszczołę (lub coś podobnego), drugiego kwietnika, który wyglądał jak z żurnala, zadbany, wykąpany i prawie że z makijażem oraz mrówkę, która aż przysiadła tak zaangażowała się w odrywanie kory z gałązki.
Na dzisiaj mam kilka kolejnych zdjęć owadów, które zrobiłem niedawno. Co prawda oczy już nie te co dawniej i coraz ciężej wypatrzeć tych maluczkich, ale kilka udało się dostrzec i zrobić fotki.
Jegomość o długich rzęsach to najprawdopodobniej jeden z mieszkańców łąki, który szykuje się do programu „Top Model Owadów”. Być może to Ogniczek, ale nie wiem jak nazwisko.
Jeden z najmniejszych przedstawicieli łąki, mający zaledwie kilka milimetrów długości (razem z długim nochalem), Pędruś.
Kolejne to chrząszcze, mierzące grubo ponad dwa centymetry, to pewnie któreś z Biegaczy, być może Biegacz Granulowany. No można się przestraszyć takiego kolosa, zwłaszcza, gdyby zdażyło mu się wylądować za kołnierzem.
Na koniec najprawdopodobniej budowla jakiejś larwy, albo innego czegoś. Trzeba przyznać, że miał ów ktoś polot architektoniczny.
Kolejny rok z rzędu postanawiam sobie, że poświęcę również trochę swojego czasu na fotografię makro. Od tego dwanaście lat temu zaczynałem swoją przygodę z aparatem. Wtedy był to kompakt olympusa z soczewką raynox. Do tego dyfuzor rozpraszający światło lampy błyskowej. Kilka lat później próbowałem już swoich sił tylko i wyłącznie w naturalnym zastanym świetle używając obiektywu canona 60 mm makro. W tym roku wchodzę na mam nadzieję wyższy poziom doznań makrofotograficznych z obiektywem canona RF 100 mm.
Wszystkie zdjęcia owadów robię bez dodatkowego doświetlania. Owady fotografuję w ich naturalnym świecie. Staram się je jak najmniej niepokoić i jestem im wdzięczny za każde pozowanie. A nie jest to takie łatwe. Bo jeśli nawet już wypatrzy się owada, to musi on jeszcze być w miejscu, gdzie możliwe jest zrobienie zdjęcia no i musi przynajmniej przez kilka, kilkanaście sekund się nie ruszać. Fotografowanie w ten sposób wyklucza używanie statywu. Nie ma na to czasu. To wyjątkowo niecierpliwe modele.
Motyli latało dziesiątki, były wyjątkowo pobudzone i przysiadały tylko na kilka sekund. Kiedy zbliżałem się z obiektywem od razu porywały się do lotu. Ale z tym tutaj wygrałem.
Gąsienice, uwielbiam je, zwłaszcza te największe i włochate. Ta tutaj chyba akurat ucieła sobie małą drzemkę, bo w ogóle nie zwracała na mnie uwagi.
Zmora fotografów, zwierząt domowych i chyba wszystkich – kleszcze. Na tego zawsze można liczyć, chętnie zapozuje do zdjęcia i jeszcze chętniej wskoczy na ubranie, aby wyszukać sobie fajne mniejsce do wkręcenia się w skórę 😦
Budząca się do życia przyroda to między innymi świeżutkie, delikatne liście.
Które owady pokazują się jako pierwsze? Chyba pszczoły… w tym roku jednak ich jeszcze nie spotkałem. Za to kiedy były dwucyfrowe temperatury na plusie, spotkałem złotooka. Wydawało mi się, że to zwiastun wiosny i mrozów już nie będzie. Pomyłka…
Ciepły sierpniowy wieczór i ani jednej chmurki na niebie. Wybrałem się na łąkę pod wieczór, kiedy słońce było już nisko. Spacerowałem ze wzrokiem utkwionym w trawie i wypatrywałem owadów, kiedy zobaczyłem tego uroczego motyla. Zajmował miejsce w gęstwinie, więc trzeba było się nagimnastykować. Udało się zrobić zdjęcie, kiedy podleciał w bardziej usłonecznione miejsce, a tam to już światełko było po prostu bajkowe.
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 