Zauważyłem je już jadąc z pracy do domu. Było po zachodzie słońca. Kiedy dotarłem pasiaste chmury stały się jeszcze bardziej wyraźne. Chwyciłem aparat i ustawiłem długi czas naświetlania (stąd efekt rozmycia). Wykonałem dwie szerokie panoramy składające się z kilku zdjęć.
Te chmury to altocumulus stratiformis undulatus. Niesamowity efekt twrzą na niebie.
Tym razem późne popołudnie, a może już wieczór. Tym razem nie rowerem, a na własnych nogach postanowiłem sprawdzić co słychać w mojej najbliższej okolicy. Uwielbiam ten wrześniowy klimat. KIedy niby jest jeszcze ciepło, ale jeszcze przed zachodem słońca powietrze robi się rześkie.
Coraz szybciej ubywa dnia. Wieczory robią się coraz dłuższe. Po powrocie z zachodów słońca nie trzeba od razu iść spać, a można jeszcze wrzucić zdjęcia do komputera i bez pośpiechu je poogolądać. Takie przedłużenie spaceru.
Kiedy wstaje się po czwartej rano, to wcześniej czy później w ciągu dnia dopada człowieka drzemka. Tak też było dziś ze mną, padłem jak mucha w rosole. Po godzinie zerwałem się z myślą w głowie, że coś mam do zrobienia. Burza w mózgu i… no tak, po południu miały być burze, ale takie pwięc trzeba zerknąć na radar.
Zerknąłem, a tam faktyko nadciągała konkretna burza. W chwilę siedziałem w aucie i gnałem na najbliższą górkę. Wbiłem w ostatniej chwili. Wał szkwałowy zbliżał się w zastraszającym tempie. Wiało, że aparat wydzierało z rąk i spadały już pierwsze krople deszczu, a ja musiałem zrobić osiem fot na poniższą panoramę.
Minutę później zrobiłem jeszcze drugą, ale szelf był już dokłądnie nade mną. Pozostało wskoczyć do auta i uciekać w te pędy do domu.
Widok białej tęczy zawsze bardzo mnie cieszy. Tym razem towarzyszyła mi ona przez kilka kilometrów. A potem znów przez kilka. Sobotni poranek zapowiadał się mgłami i tak faktycznie było. Wystartowałem rowerem po piątej i przez pierwsze dwie i pół godziny towarzyszyła mi bardziej lub mniej gęsta mgła. To była kwiestia czasu, kiedy zobaczę białą tęczę.
Po siódmej wydrapałem się na kolejne zwgórze i tam zostały spełnione warunki, aby powstała biała tęcza (powstaje ona analogicznie jak zwykła tęcza, ale na kropelkach mgły. Warunkiem powstania tęczy jest oświetlenie obszaru mgły równoległymi promieniami słonecznymi, przez co od strony słońca nie może być mgły, a gęsta mgła musi wystąpić naprzeciw słońca). Niezwykłe zjawisko, zaświadczam że doznania emocjonalne na żywo gwarantowane! 🙂
W sobotę przed południem przechodziły u nas burze. Jedna po drugiej. Ponieważ ja mieszkam w dolince, gdzie nic nie widać pozwoliłem sobie wyjechać na punkt widokowy i stamtąd poobserować co dzieje się na niebie.
Najfajniej było, kiedy jedna burza przechodziła, a kolejnej jeszcze nie było. Te kłęby pary wodnej, czy też chmury… nieważne, grunt, że wyglądało to całkiem zjawiskowo.
A co to za jakieś takie ciemniejsze chmury się zrobiły, zwróciłem uwagę wracając wczoraj z pracy. A one robiły się ciemniejsze i ciemniejsze. Wpadłem po aparat i w te pędy na punkt widokowy. W oddali miałem widok na piękne smugi opadowej i ciekawie uformowaną chmurę, jak się chwilę okazało – burzową.
Bo kiedy pierdyknęło gdzieś niedaleko piorunem, to zwiałem do auta. Spadło około 15 litrów deszczu na metr kwadratowy w ciągu niespełna pół godziny. Czy to dużo… nie wiem, ale auto to drogą płynęło, nie jechało 🙂
Jako inwalida z jedną sprawną ręką podszedłem do tematu bardzo racjonalnie. Wybrałem najbliższą łąkę tuż za domem (brak możliwości prowadzenia auta). Do obsługi aparatu tylko jedna ręka, więc zapodałem ustawienia automatyczne. Mimo, że to niedaleko, obliczyłem czas ewakuacji biorąc pod uwagę, że nie mogę biec, aby przypadkiem nie zaliczyć gleby i nie narobić sobie jeszcze więcej krzywdy.
Wiedziałem, że najlepsze zdjęcie mogę zrobić tuż przed opadami. I tak też było. Cudownie rotująca komórka burzowa tak mnie zauroczyła swoim widokiem na żywo, że zrobiłem ledwo jedno zdjęcie. Wiało już konkretnie, zrobiło się ciemno i to był czas na odwrót. Dwie minuty później byłem już w domu, a minutę później zaczął padać deszcz i grad.
Takiej zdobyczy jeszcze nie mam w swojej kolekcji i dobrze, że mimo niedogodności zdecydowałem się na akcję 😉
Jak pięknie zakończył się mój wtorkowy tour po okolicy. O ile całą drogę mimo ciepła, miałem całkowite zachmurzenie, tak na koniec wycieczki obserwowałem urokliwy kawałek tęczy i komórkę opadową podświetloną zachodzącym słońcem w towarzystwie zaczynającego kwitnąć żarnowca. Piękne wieczorne światło umiliło ostatnie kilometry wyprawy.
Może nic tu takiego nie ma niezwykłego, jak tylko to, że widoczne na horyzoncie chmury, to odległe o grubo ponad sto kilometrów mocno wypiętrzone chmury burzowe. Podczas, gdy w okolicy Rzeszowa było już po konwekcjach, w rejonie Krakowa nadal szalały burze.
Udało się uchwycić dwie wypiętrzone komórki podświetlone zachodzącym za nimi słońcem.
Zorientowałem się, że gdzieś tu nade mną znienacka powstaje chmura opadowa. Wzięła się z niczego, jak było czyste niebo, tak nagle zaczeła tworzyć się chmura. I to chmura pięknie podświetlona niskim słońcem. W te pędy pojechałem na punkt widokowy, aby stamtąd obserwować sytuację.
Niesamowite światło skłoniło mnie nie tylko do fotografowania na szerokim kącie, ale również do wyłuskania moich ulubionych budowli teleobiektywem. Okolica w cieniu, a kilka kilometrów ode mnie rozlane wieczorne światło. Widok jak dla mnie tak cudowny, że mógłbym tam stać i nie znudziło by mi się to zbyt prędko.
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 