krajobraz – Co mi się nawinęło przed obiektyw

Wschód Księżyca | 6.02.2023

To był prawdziwy wyścig z czasem. Po prostu pogoda mnie zaskoczyła i nie byłem przygotowany. Znienacka pod wieczór się rozpogodziło, a wczoraj przecież była pełnia! Dawno w tak krótkim czasie nie wróciłem z pracy. A musiałem jeszcze zapakować aparat, ubrać na siebie kilka dodatkowych warstw i stawić się na miejscu fotografowania. Dojazd plus kilometr marszu.

Udało się nawet przed czasem i tak oto dostałem nagrodę – niesamowity widok wschodzącego Księżyca. Świetna przejrzystość powietrza i te barwy niebieskiej godziny to są chwile, dla których jestem w stanie stać, czakać i marznąć na kilkustopniowym mrozie.

Wschód Księżyca nad Farą w Sędziszowie Małopolskim, 6.02.2023

Część historii

Wczoraj cały dzień prószył śnieg. Raz mocniej, raz słabiej. Raz spadał powolutku wywijając w powietrzu swoje tańce, innym razem pociągał mocniejszy wiatr i robiły się zawieje. Nie mogłem na to patrzeć z okna domu. Musiałem wyjść w teren.

I to była bardzo dobra decyzja, bo podczas gdy pod domem śniegu już niewiele, to udało się znaleźć miejsca, gdzie było go całkiem sporo, a drzewa wciąż były nim oblepione. Nie mam nawet słów, aby opisać doznania z takiego spaceru, niech same zdjęcia opowiedzą część mojej historii.

Godzina dla mnie

Sobotnie przedpołudnie. Na zdjęciach satelitarnych widzę zbliżające się okienko pogodowe. Przez godzinę, może dłużej chmury mają się rozstąpić i ma wyjrzeć słońce. A jak jest słońce i jest śnieg to nogi aż rwą się do spacerowania, a aparat do fotografowania.

Udało się wpasować w łaskawość natury. Godzinę bez chmur spędziłem w lesie. Drzewa oklejone świeżym śniegiem, to widok rodem z obrazów malarzy. Muśnięte promieniami słonecznymi nabrały wyrazu i dynamiki. Czułem się jakbym na te kilka kwadransów znalazł się w zupełnie innym świecie.

Zdjęcia archiwalne

Kolejne drzewo, które nie wiedzieć czemu zostało ścięte. Było fajną ozdobą pobliskiego zalewu. Nikomu nie przeszkadzało a dodawało uroku i klimatu temu miejscu. Każdy z okolicy, kto fotografuje musiał je znać i nie raz uwieczniać na swoich zdjęciach.

Ja sam co prada rzadko tam bywałem, ale kiedy zobaczyłem, że już go nie ma przypomniałem sobie o niepublikowanych zdjęciach z grudnia 2020 roku. Teraz są to już zdjęcia archiwalne, przedstawiające coś, czego już nie ma 😦

Dowód na zdjęciu

Było tak fajnie. W miarę ciepło, bez opadów i wiatru. No ale w końcu mamy zimę, to pogoda ma być zimowa. W niedzielę nie mogąc już usiedzieć w domu wybrałem się gdziekolwiek, aby jeśli nie pofotografować, to przynajmniej pospacerować na świezym powietrzu. Niebo cały czas skutecznie zasłaniały papierowe, jednolite chmury. Od czasu do czasu posypywał drobny śnieg.

Jedak przez chwilę natura namalowała i na tym szarym niebie nieco koloru – mała szparka, trochę światła i od razu świat wyglądał inaczej. Nikt by mi w to nie uwierzył, bo trwało to kilka minut, ale mam dowód na zdjęciu 🙂

Zima czy jesień

Zima, czy jesień? A może lato lub wiosna. Jeśli nie zapomnę, to dorobię również pozostałe pory roku. Tymczasem porównanie w tym samym kadrze zdjęć zrobionych 21 stycznia i 25 października ubiegłego roku.

Nowe i fajne

W styczniu był i śnieg, ale były i względnie ciepłe dni. I to takie z czyściutkim niebem. Przyznam się, że nigdy wcześniej nie wsiadałem na rower, kiedy na zewnątrz było mniej niż 8 – 10 ° C. W tym miesiącu pogoda wręcz zmuszała do jakiejkolwiek aktywności na świezym powietrzu.

Stwierdziłem, że jazda w temperaturach bliskich zera stopni, to tylko kwestia ubrania kilku dodatkowych warstw ubrania, a wcześnie zapadająca ciemność, to tylko kwestia odpowiedniego oświetlenia. Tym sposobem znalazłem zajęcie na długie zimowe wieczory. Udało się kilkanaście razy pojechać na przejażdżki, a na liczniku wpadło pięćset kilometrów.

Poniższe zdjęcia powstały podczas jednej z wycieczek. Wyjeżdżałem jak już zmierzchało, a bezchmurne niebo zapowiadało, że za kilkadziesiąt minut będe jeździł pod rozgwieżdżonym niebem. Nowe i fajne doświadczenie.

Na wiosnę poczekamy

Optymistyczne zdjęcie, czyż nie? Jakby z lekka wiosenne. A zrobione było czternastego stycznia. Osiem stopni i niebiesiutkie niebo. I tylko ten jeden obłok wiszący nad zalaną słońcem okolicą. Ciężko uwierzyć i ciężko było pogodnić się z myślą, że to jednak zima. Że na wiosnę przyjdzie nam jeszcze trochę poczekać.

Lubię świeży

W weekend napadało go sporo. I od razu zaczął się topić. U mnie jeszcze go sporo zostało, a nawet którejś nocy dosypało. Jedni się cieszą, inni niespecjalnie. Ja lubię i to bardzo śnieg świeżo napadany. Ale tylko dlatego, że lubię go fotografować, kiedy jest jeszcze bielutki i nie popsuty śladami zwierząt i ludzi. Później może się już topić.

Na zdjęciach pokazywany już tutaj sobotni poranek, tuż po zakończeniu opadów. Poza nielicznymi śladami zwierzyny to moje były te pierwsze 😉 Miękki i lekki, jakbym chodził po pierzu, a nie po sniegu.

Miało być

Miało być kolorowe niebo. No bo jak wieje z południa, to takie często bywa. Niestety chmury się rozeszły. Mimo to fajnie zawinięta wstęga drogi oświetlona resztką zachodzącego słońca wyszła nienajgorzej. Miejscówka zauważona podczas jednej ze styczniowych wypraw rowerowych. Wróciłem tam raz, ale z pewnością zawitam tam jeszcze przy sprzyjających okolicznościach przyrody.