Tag Archives: jesień

Efekt rozmycia

To nie jest tak, że zawsze trafiam na super warunki i najidealniejsze światło do fotografowania. Na zdjęcie składa się wiele składowych. Pierwsze i najważniejsze – bardzo często analizuję prognozy pogody, aby na tej podstawie wywnioskować, czy warto wychodzić w teren. To zajmuje sporo czasu, a i tak nieraz się nie sprawdzają, albo sam świadomie wychodzę podczas gorszej (do zdjęć) aury.

Po drugie wychodzę, wyjeżdżam w teren i oglądam się nieustannie w poszukiwaniu miejscówek, choć tu już mam małe miejsce do popisu, bo całą okolicę znam jak własną kieszeń. Później znajdując się już na miejscu poszukuję ciekawych kadrów. A ukoronowaniem i wisienką jest już postprodukcja kadrów w programie graficznym.

Wtorkowy wieczór – to wtedy natura wynagrodziła moje starania do jak najpiękniejszego jej uwiecznienia. Po zachodzie słońca delikatne chmurki nabrały malinowego koloru, a ja postanowiłem użyć filtru szarego umożliwiającego rozmycie wędrujących poniebie chmur. Myślę, że powstał całkiem fajny efekt, a zdjęcie nabrało dynamiki.

Po i przed deszczem

Takie całkiem zwykłe widoki. Po prostu jechałem samochodem, przyświeciło ładnie słońce, zatrzymałem się, przeszedłem parę paręset kroków i zrobiłem te kilka zdjęć. Spontanicznie, bez zastanowienia. Spodobala mi się ta jedna chwila i chciałem uwiecznić miejsce, w pobliżu którego w owej chwili się znalazłem.

Było po deszczu, a przed następnym. Na niebie z jednej strony wisiały pozostałości ciemnych chmur, jakies resztki kowadła komórki opadowej, a słońce na niedługą chwilę znalazło sobie sobie kawałek miejsca dla siebie i oświeciło okolicę.

Jesienne artefakty

Kiedy tylko w niedzielę przestało padać, ubrałem moje wyjściowe buty i pojechałem do lasu. Nie czułem się tam do końca komfortowo, bo był mały tłumek grzybiarzy, no ale przecież las to nie moja własność i każdy może sobie po nim spacerować. Nawet to wskazane jest. Każdy każdemu zagladał do koszyka, ale ze mną był mały problem, bo zamiast koszyka dyndał mi u szyi aparat.

Mimo chłodu i wiatru w lesie panowało przyjemne ciepełko, a wiatr skutecznie rozpraszały drzewa. No sama przyjemność – iść niespiesznie i szukać sobie kadrów.

Ten czerwony liść zwrócił moją uwagę, bo nie spadł jak inne na ściółłkę, a postanowił wylądować na paproci.

Na ogrodzeniu młodnika zawesił się liśc z… przyklejonymi resztami drugiego mniejszego liścia. Jak normalnie jakieś wykopalisko z odciśniętym śladem 😉

Hm… trochę wstyd, ale to jedyny grzyb, którego zauważyłem. Ale za to jaki fotogeniczny 🙂

Ten pień po ściętym drzewie zwrócił moją uwagę ze względu na czuprynkę, która na nim wyrosła.

Wyczekany pociąg

Co jakiś czas lubię pojechać blisko torów kolejowych i fotografować pociągi. Trochę mało mam do tego cierpliwości, bo… trzeba czekać na pociąg. A ja strasznie nie lubię bezczynności. Nieraz jak czekam na odpowiednie warunki, to chodzę, spaceruję i szukam sobie między czasie innych kadrów. W tym przypadku aparat musi być ustawiony w gotowości na statywie, a ja muszę być w jego pobliżu, aby nacisnąć co trzeba w odpowiednim momencie.

Tego wieczoru było podobnie. Na niebie działa się już magia, a pociąg nie nadjeżdżał. A ja stałem, przebierałem nóżkami i prawie zniosłem jajko. Aż w końcu nadjechał i oto mamy ten klimatyczny kolejowy obrazek 😉

Krok w bok

We wczorajszym poście pisałem o tym, że wystarczy nieraz poczekać kilka minut, a już mamy zupełnie inne światło. A dziś przykład, że nie warto robić ujęć tylko z jednego miejsca, bo czasem wystaczy jeden, czy kilka kroków do przodu, do tyłu, w bok i mamy zupełnie inny kadr.

Wczorajszy poranek zapowiadał się mgliście. Co z tego, że obudziłem się na czas, jak zacząłem się zastanawiać, czy jechać w teren i ponownie zasnąłem. Na szczęście mgła utrzymywała się długo i zdążyłem odwiedzić kilka miejsc i nacieszyć się cudownymi jesiennymi widokami. Poniższe zdjęcia z widokiem na górę Bardo na Pogórzu Strzyżowskim, a pozostałe mam nadzieję pokażę wkrótce 🙂

Pogoda i światło

Dwa zdjęcia zrobione w odstępie dziewięciu minut. Wprawne oko zauważy, że co prawda na jednym i drugim światło niesamowicie dopisało, ale jeden od drugiego się różni. Barwy są inne, a dzieli je tylko tych kilka minut. Tą samą miejscówkę można sfotografować w różnych porach dnia, różnych porach roku i podczas róznej pogody i każde zdjęcie będzie inne.

To nie jest kwestia postprodukcji, ani przypadku. Systematyczność, upór i cierpliwość. Dla mnie mniej ważne jest w jakim miejscu się znajdę, a bardziej ważne jakie będą warunki pogodowe i światło. Liczy sie ta krótka chwila, którą uda się uwiecznić. Że mogę się nią później podzielić. Że Ci co przegapili cudowny zachód, zaglądną rano do mojego bloga i patrząc na zdjęcie przeżyją to co ja widziałem na własne oczy.

Atrakcyjne dla aparatu

W końcu się pokazały. Kiedy jeżdżę po lesie rowerem widuję dwa rodzaje grzybiarzy. Tych z pustymi koszykami i ich jest najwięcej. Ale też jeden raz spotkałem takich, co nieśli grzyby w trzech koszach, a były w nich okazy naprawdę potężne.

Ponoć na stałych miejscówkach w lasach posucha, a zaczęły rosnąć na nowych. Ile w tym prawdy… nie wiem, bo mnie interesują tylko grzyby, które są atrakcyjne do sfotografowania.

Odpowiedni moment

Wydawało mi się, że najciekawsze miejscówki blisko domu znam jak własną kieszeń. Jednak o tym drzewku jarzębiny nie wiedziałem, mimo że przejeżdżam codziennie kilkadziesiąt metrów od niego. No ale nie widać go z drogi, albo z tej odległości i pod tym kątem nie wygląda atrakcyjnie.

Zauważyłem je wędrując od zupełnie innej strony któregoś wieczoru w ubiegłym tygodniu. Wieczorne światło było cudowne, a ja musiałem się spieszyć, aby dotrzeć do niego na czas. Liczyła się każda minuta, bo słońce chyliło się ku zachodowi. I chyba fotkę zrobiłem w najbardziej odpowiednim momencie…

Traktor jak ozdoba

Pogoda dopisywała, więc można było nadrobić zaległości w polu. A pracujący traktor, zwłaszcza w tak cudownych okolicznościach przyrody to świetna ozdoba pięknego krajobrazu.

Wspominałem, że w ubiegły tydzień każdy jeden dzień spędziłem na wędorwaniu i fotografowaniu okolicy. Słońce świeciło przepięknie. Gdzie nie spojrzeć, upiekszony tym naturalnym światłem krajobraz wprost promieniał. I późnym popołudniem i samym wieczorem.

Nie odsunęła się

Zacumowałem nad żwirownią. Postanowiłem poczekać, a nuż ciemna chmura się odsunie i nastanie światłość. Nie chciałem marnować czasu, więc przechadzałem się w poszukiwaniu kadrów. I to chyba był dobry pomysł, bo łądniej już nie było. No może już po zachodzie, gdy na kilka chwil królowały fiolety.