Maj 2022 – Co mi się nawinęło przed obiektyw

Modraszek ikar (Polyommatus icarus)

Szukając owadów mogę spędzić kilka godzin i owszem zrobić zdjęcia owadów – ostre, poprawnie naświetlone, ale tylko raz na jakiś czas uda się prawdziwa perełka. Albo jakiś rzadki okaz, albo para owadów, albo jakaś nietypowa owadzia scenka.

Wracałem już do samochodu, bo słońce chyliło się ku zachodowi, a ja chciałem jeszcze pojechać w inne miejsce fotografowac zachód. W pewnym momencie stanąłem jak wryty. Moim oczom ukazał się obrazek, jaki widziałem wielokrotnie w internecie, ale sam nigdy na coś takiego nie trafiłem.

Dwa modraszki ułożyły się już chyba do snu w synchronicznej pozie. Zupełnie nie zwracały na mnie uwagi. To niebywałe, bo zazwyczaj zwiewają przede mną w podskokach, a tym razem, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zastygły w bezruchu.

Wierzba w polu

Powoli zbliżamy się do końca maja. Nie był on za bardzo ciepły, ale ja to nawet wolę jak coś się dzieje w pogodzie, bo wtedy bywają ciekawsze warunki do fotografowania. Natomiast jeśli chodzi o jazdę na rowerze (co jak wiadomo jest moją drugą wielką pasją), to jednak wolę ciepło i oczywiście bezwietrznie.

Jeden z majowych wieczorów, kiedy spacerowałem tak naprawdę bez celu z aparatem zawieszonym na szyi. Niebo było w większość bezchmurne, ale ni stąd ni zowąd pojawiły się dynamiczne chmury, a ja akurat byłem w okolicy samotnej wierzby, którą tu juz wielokrotnie pokazywałem. Niskie słońce w połączeniu z rozwianymi obłokami stworzyło mi idelane tło do mojej wierzby.

FOT. WITOLD OCHAŁ POWIAT ROPCZYCKO-SĘDZISZOWSKI GNOJNICA

Gotowy do strzału

Spacer wieczorową porą został nagrodzony cudownym zakończeniem dnia. Chodząc już od popołudnia po okolicy widziałem co raz tworzące się z niczego i nagle znikające chmury. Większe i mniejsze obłoczki. Spacerowałem myśląc, jak fajnie byłoby, gdyby taka aura utrzymała się do wieczora.

Niestety, na niespełna godzinę przed zachodem, niebo zrobiło się czyściutkie i niebiesiutkie. Postanowiłem wracać do domu, ale po chwili jeszcze podniosłem głowę. Zaczała tworzyć się i szybko odsuwać na południe chmura. To była walka z czasem – czy chmura zniknie, zanim słońce ją podświetli? No i udało się – słońce zdążyło na czas, a ja juz stałem ze statywem i aparatem gotowy do strzału.

FOT. WITOLD OCHAŁ POWIAT ROPCZYCKO-SĘDZISZOWSKI GNOJNICA

Las prawie tropikalny

Dawno nie byłem w lesie i postanowiłem to naprawić. Powietrze było rzeźkie jak na maj, ale już za kilka dni prognozowane są cieplejsze dni. Ptaki dawały przepiękne koncerty, a komary skutecznie nie pozwalały zatrzymać się bez ruchu na dłużej niż kilkanaście sekund. Ale takie uroki majowego lasu i brałem je z „dobrodziejstwem inwentarza”, bez wyjątków 🙂

Na zdjęcia wybrałem cudowny kawałek lasu porośnięty wysokimi paprociami, które pięknie mi się mieniły do porannego słońca. Chodząc między nimi i oganiając się nieustannie od komarów można było się poczuć jak w tropikalnym lesie. Tylko chłód przypominał, że to nasze Podkarpacie.

W jednym kadrze

Wyszedłem z niewielkiego lasu, a tam czekał na mnie widok jak z bajki. Zupełnie inny świat. W gęstym lesie mroczno i ciemno, a tu taki piękny zachód słońca. Wiosną podczas spacerów po lasach, polach, drogach i bezdrożach wiele rzeczy może nas zaskoczyć. Takie niepozorne miejsce, a dostarczyło mi pozytywnych emocji. Jest to króciutka chwila, która na długo pozostaje w pamięci. Ja zamknąłem ją w tym jednym kadrze.

FOT. WITOLD OCHAŁ POWIAT RZESZOWSKI ŚWILCZA

Cerkiew w Wyszatycach

Dziś trochę inny temat i kolejna odsłona cerkiewii Przemienienia Pańskiego w Wyszatycach. Tym razem po zmroku podczas niebieskiej godziny.

Jest pół godziny, może więcej po zachodzie słońca. Po niebie dynamicznie przesuwają się chmury. To taki czas, że jest już dosyć ciemno, ale używając długiego czasu naświetlania można wydobyć wszystkie szczegóły otoczenia, których gołym okiem już nie widać. Słyszę pohukiwanie jakowejś sowy (tak sądzę), co dodaje tylko dramturgii i żałuję, że tego dźwięku nie będzie słychać na moich zdjęciach.

Rejestrują się bardzo zimne barwy, oddające klimat pory. Z jednej strony ze zdjęć emanuje spokój, z drugiej rozmyte chmury dodają dynamiki obrazom.

Banalne

Drogi, dróżki, ścieżki. Chociaż nie, ścieżek to już praktycznie nie ma. Pozstały polne dróżki. Dawniej zawsze wykoszone lub wyskubane z trawy przez krowy, w dzisiejszych czasach często zarośnięte chaszczami. Ale oczywiście nie wszystkie.

Dla mnie idealne do spacerów i przechadzek z aparatem. Z daleka od zabudowań, z dala od miast i wsi. Cicho i spokojnie. Wybieram te niepopularne wśród spacerowiczów, żeby mieć je tylko dla siebie. Chodzić, wsłuchiwać się w odgłosy natury, chłonąć dźwięki i zapachy.

Czuć jak trawy i inne rośliny ocierają się o mnie. Skosztować szczawiu, zwędzić jabłko z dzikiego sadu. Tych chwil nikt mi nie odbierze i choć może to się wydawać banalne a może i dzwiaczne, to dla mnie takie spędzanie czasu jest idealne.

Coraz mniej

Jakoś tak się złożyło, że coraz rzadziej jeżdżę w okolice akacji. A jak już pojadę, to zdjęcia leżą długo na dysku i czekają na publikację. Myślę, że to dlatego, że miejscówka się rozpowszechniła i widzę w internecie coraz więcej zdjęć z tego miejsca. Mnie jednak kręcą miejscówki, gdzie żywy duch nie zagląda, gdzie przychodząc fotografować wiem, że będę sam, w ciszy i spokoju zdążę i zrobić zdjęcia i nacieszyć się bliskim obcowaniem z naturą.

Fotorafię zrobiłem jakieś dwa tygodnie temu wieczorem, kiedy drzewa były cudownie oświetlone przez zachodzące słońce, w okolicy zakwitały pierwsze rzepaki, a wschodzące zboża zieleniły się soczystym kolorem.

FOT. WITOLD OCHAŁ POWIAT ROPCZYCKO-SĘDZISZOWSKI AKACJE NOCKOWA

Mali na łące

Na dzisiaj mam kilka kolejnych zdjęć owadów, które zrobiłem niedawno. Co prawda oczy już nie te co dawniej i coraz ciężej wypatrzeć tych maluczkich, ale kilka udało się dostrzec i zrobić fotki.

Jegomość o długich rzęsach to najprawdopodobniej jeden z mieszkańców łąki, który szykuje się do programu „Top Model Owadów”. Być może to Ogniczek, ale nie wiem jak nazwisko.

Jeden z najmniejszych przedstawicieli łąki, mający zaledwie kilka milimetrów długości (razem z długim nochalem), Pędruś.

Kolejne to chrząszcze, mierzące grubo ponad dwa centymetry, to pewnie któreś z Biegaczy, być może Biegacz Granulowany. No można się przestraszyć takiego kolosa, zwłaszcza, gdyby zdażyło mu się wylądować za kołnierzem.

Na koniec najprawdopodobniej budowla jakiejś larwy, albo innego czegoś. Trzeba przyznać, że miał ów ktoś polot architektoniczny.

Budowle górujące

Kościoły to charakterystyczny element polskiego krajobrazu. Lubię, gdy są malowniczo położone i lubię je fotografować. Szczególnie na długiej ogniskowej, oddalone o kilka kilometrów. Kiedy jest fajne światło, albo nawinie się jakiś dodatkowy element w kadrze celuję w te górujące nad okolicą budowle. Dziś kolejno sanktuarium w Sędziszowie Małopolskim, kościół parafialny w Górze Ropczyckiej, fara w Sędziszowie Małopolskim i kościół w Olchowej.