Tego roku spotkałem więcej barczatek napójek, niż przez wszystkie poprzednie lata, kiedy fotografuję. Najczęściej spotykałem je w zacienionych miejscach na skraju lasu. Dziś jedna z nich.
Próbował znaleźć sobie najwygodniejszą możliwą pozycję do popołudniowej drzemki. Jednak, kiedy tylko zamykał większość swoich oczu, jedna ręka zaraz zsuwała mu się z trawki.
– Taki byłem przeźroczysty, że poprosiłem kolegę od tatuaży, żeby coś z tym zrobił. I teraz mam mieszane uczucia… czy to coś pomogło…?
Dwoma nogami była już nad przepaścią. Dla zwykłego śmiertelnika nie było by już odwrotu. Ale jak się ma dużo nóg, to trochę dłużej można się zastanawiać: Skoczyć, czy nie skoczyć…
Stójka na cieniutkiej trawie? Co to dla niego. To nawet sport nie jest, a codzienna codzienność.
Pędruś gościł tu już nie raz i pewnie nie raz jeszcze będzie. W tym sezonie po raz pierwszy chyba udało mi się sfotografować parę pędrusiów. Najprawdopodobniej to samica i samiec, choć głowy nie dam sobie obciąć. Wyglądają identycznie i różni ich tylko wielkość.
Żeby wyczerpać temat pędrusi na ten sezon, jeszcze dwa pojedyncze osobniki.
Wczesną wiosną nigdy nie grymaszę, kiedy już spotkam jakiegoś owada chętnego do pozowania. Zawsze mogłem liczyć na prezentowane dziś pluskwiaki. Co prawda zawsze mocno kamuflowały się na źdźbłach wysokich traw, ale kiedy owadów jest mało, wzrok robi się wnikliwy i spostrzegawczy.
Rynnica olchowa (Linaeidea aenea) otwiera dziś moją szufladę ze zdjęciami, których nie zdążyłem pokazywać na bieżąco. Od wczesnej wiosny te ni czarne, ni ciemnogranatowe chrząszcze okupują nie tylko olchy, ale wszystko co popadnie. Są trudne do fotografowania ze względu na odbijający światło pancerz, ale wczesną wiosną człowiek spragniony fotografowania przytula obiektyw do wszystkiego co się rusza, a jest malutkie.
Jakiś tydzień temu o poranku wszystko pokryte było warstwą szronu. Całkiem fajny widok, choć nie dla tych, co musieli skrobać szyby samochodów.
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 