Pierwszego winobluszcza posadziliśmy ze siedem lat temu. Dziś najdłuższe jego pędy mają po kilkanaście metrów i większość tych przyrostów to ostatnie cztery lata. Ten ze zdjęcia posadziliśmy cztery lata temu. Ciągle jest malutki. Ale piąty rok będzie przełomowy 😉
Nie wiem co tu miało miejsce, ale mogę tylko podejrzewać, że samica pajęczyca, jak to mają w zwyczaju, zjadła samca tuż po upojnej nocy…
Pomarańczowy płaszcz, pomarańczowe pantalony na każdą z trzech par nóżek. Po płaszczem pomarańczowy sweter, pod swetrem pomarańczowy podkoszulek. Majtki też pomarańczowe. A nawet skarpetki. Tak wystroił się ten sympatyczny chrząszczyk, wybierając się na popołudniowy spacer po krwawnikach.
Raczej nie chodzę na grzyby, no chyba że fotografować, ale też rzadko. Tym razem na powierzchni około pięćdziesięciu metrów kwadratowych, na drodze i łące, pod brzozami, znalazłem kilkanaście sztuk kozaków. Nie namyślając się wszystkie zebrałem, nie zapominając o ich obfotografowaniu.
– Niech mnie ktoś stąd ściągnie! – krzyczała mała gąsienica, która kurczowo trzymała się trawy. Wyszła na nią wysoko, a kiedy popatrzyła w dół, stwierdziła, że za żadne skarby nie da rady zawrócić.
– Przyhopałem tu aż z Afryki. Strasznie dziwnie tu patrzą na ciemnoskórych…
Tych malutkich motylków (albo ciemek, co nie wyklucza pierwszego), ostatnimi czasy widywałem całe mnóstwo. Mają one jednak to do siebie, że są płochliwe. To jedna z dwóch, które udało mi się sfotografować. Zamyśliła się najpewniej…
Ile to ja muszę kilometrów się nachodzić, żeby nieraz trafić na ciekawy okaz. Schodziłem pół łąki w poszukiwaniu jakichkolwiek owadów i na koniec zauważyłem tego rozłożonego motyla (albo ćmę).
– Kiedy powróci moda na te pstrokate sukieneczki… – rozmarzyła się mikroskopijna muszka, która nigdy takowych nie przestała nosić.
– Wszędzie nas teraz pełno – wystarczy się przespacerować po trawniku, a te małe pluskwiaki tylko odskakują na boki. Są malutkie i bardzo płochliwe.
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 