W ostatni dzień wiosny, czyli wczoraj wybrałem się po ponad tygodniowej przerwie na fotografowanie. Nareszcie pokazało się słońce, ale nie natarczywe, bo rozpraszane przez liczne obłoki. Na dzień dobry trafił mi się ogromny pasikonik.
– Jak to w ogóle jest możliwe, że moje dzieci są takie brzydkie, a ja jestem taki ładny… – zastanawiał się złotook pospolity (Chrysoperla carnea). I miał rację, gdyż larwy złotooka są wyjątkowo nieurodne.
– Jeszcze tylko kilka ruchów i wyswobodzę się z tego mało wygodnego i na dodatek niemodnego wdzianka – myślała wyliniająca się mszyca, którą przyłapałem na liściu brzozy.
To było wtedy, kiedy spotkałem wiele leni marcowych. Myślałem, że tylko lenie się leniły tego pochmurnego popołudnia. Ale nie…
On chciał, ona chciała, więc wszystko było jak należy.
Już z półtorej godziny cierpliwie szukałem owadów do fotografowania. Powiedziałem sobie, a raczej moje kolana powiedziały mnie – koniec klęczenia i kucania. Kiedy tylko podniosłem się na proste nogi, na wysokości oczu na młodych listkach jakowegoś drzewa zauważyłem tego pluskwiaka.
Kiedy wszystkie owady dookoła łączyły się w pary ten samotny Wujek cierpliwie czekał, aż jakowaś Wujkowa zainteresuje się jego skromną osobą. Bo on z natury nieśmiały był.
Wczoraj bohaterką wpisu była pani Leniowa, dziś pan Leń. W sobotę panów Leni widziałem całkiem sporo, wszystkie, pewnie ze względu na pochmurną pogodę siedziały grzecznie na łodygach i zachowywały się jak typowe lenie.
Dosyć niezgrabnie zachowywał się na tej trawce. Być może był tuż po solidnym niedzielnym obiedzie (zdjęcia robiłem wczoraj koło czternastej) albo to kwestia braku kondycji po zimie.
Nie sądziłem, że kleszcze budzą się do życia tak wcześnie. Pierwszego w tym roku widziałem już na początku marca. To druga po komarach zmora makrofotografa 
Na szczęście kleszcz dość długo szuka miejsca, gdzie mógłby się wkręcić, więc jest szansa, że się go znajdzie zanim to uczyni.
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 