Wiem, że za oznaczanie łowikowatych (Asilidae) nie ma się co samemu zabierać. Znając życie, jeden włosek, albo plamka na odwłoku mogą robić ogromną różnicę 😉 Napisze więc o nim tylko tyle, że na mój widok przybrał pozę, jakby chciał mnie bóść tymi swoimi niby rogami.
Exif zdjęcia wskazuje, że zdjęcia były zrobione dziesięć minut jedno po drugim, ale dziś nie jestem w stanie przypomnieć sobie, czy to była jedna i ta sama parka. Natomiast doskonale pamiętam miejsce wykonania zdjęć. Bardzo często, kiedy wchodziłem na tę leśną dróżkę, dookoła podrywały się do lotu chmary komarnic.
Dookoła spotykam tyle much, że z rzadka je fotografuję. No chyba, że wypatrzę jakiś moim zdaniem rzadki i ciekawy okaz. Tak było z tą niewielką muchą. Zaintrygowały mnie jej, zdawać by się mogło przydługie żółtawe skrzydełka.
Początek maja to najwyższy czas na zajęcie się przedłużaniem gatunku. Wydawać by się mogło, że takim muchom to jest wszystko jedno z kim i gdzie, byle w ogóle doszło do kopulacji. Ale wśród panów muchów panuje rywalizacja o względy partnerki. Wcale tak łatwo nie mają.
Walka o przetrwanie bywa brutalna. Ta cuchna nawozowa ma za sobą pewien incydent, przez który straciła jedną rękę. Miała dużo szczęścia w nieszczęściu, że to tylko tak się skończyło.
Dwoma nogami była już nad przepaścią. Dla zwykłego śmiertelnika nie było by już odwrotu. Ale jak się ma dużo nóg, to trochę dłużej można się zastanawiać: Skoczyć, czy nie skoczyć…
Stójka na cieniutkiej trawie? Co to dla niego. To nawet sport nie jest, a codzienna codzienność.
Kiedy od września w ogrodzie jest coraz mniej kwiatów, owady zadowalają się nawet nawłocią, która nieproszona wyrosła w jego zakątku.
Stwierdzam, że bzygi najbardziej lubią sierpień, to wtedy spotykałem ich najwięcej.
Mikroskopijna muszka siedziała sobie na jakimś ździebełku i to wystawiała, to chowała swoją trąbkę.
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 