Na parapecie zauważyłem bardzo malutkie coś. Gołym okiem nie dało się stwierdzić, co to za stworzonko. Widziałem tylko, że ma wyjątkowo długie czułki. Dopiero na monitorze komputera okazało się, że… dalej nie wiem co to takiego.
Sam nie wiem dlaczego, ale owady upodobały sobie ogrodowy wieszak na pranie. Staram się tam zawsze zerknąć, aby sprawdzić, czy nie siedzi jakowyś znudzony owad. Tym razem trafił mi się całkiem spory okaz, wielka mucha z niebiesko zielonym odwłokiem. Na moje niewprawne oko to plujka burczało (Caliphora vormitoria).
Wczoraj nieco się pogoda poprawiła. Owadów jednak ciągle było jak na lekarstwo. A kiedy owadów jest jak na lekarstwo wzrok mi się wyostrza i zauważam nawet te najmniejsze stworzonka. Pajączek był mikroskopijnych rozmiarów. Siedział zamyślony na jakiejś roślince i jakby na mnie czekał.
Tuż przez zachodem przechadzałem się po ogrodzie ze wzrokiem utkwionym w dół. Miałem nadzieję, że coś wypatrzę w podrośniętej już trawie i kwitnących stokrotkach. Przechodząc koło drzewka brzoskwiniowego podniosłem wzrok, a tam wokół niego latały chmary złotooków. Pisząc chmary mam na myśli co najmniej cztery osobniki 😉 Jeden wylądował akurat na jednym z kwiatów. Zdziwił mnie trochę ich kolor, bo były żółte zamiast zielone…
Najłatwiej jest mi zauważyć jakiegokolwiek owada na kwiatku. Jakoś tak zawsze w pierwszej kolejności przyglądam się kwiatkom z ogródka, a później na tapetę idą stokrotki, których tej wiosny jest całkiem dużo. Szczęśliwy traf chciał, że na jednej z nich siedział sobie mały pajączek ze swoją najprawdopodobniej świeżą zdobyczą. Dałbym sobie paznokcia obciąć, że muszka miała jeszcze przedśmiertne konwulsje…
Pierwszy raz zobaczyłem go wczoraj przed południem. Siedział sobie na liściach narcyza. Jednak kiedy tylko się do niego zbliżyłem, spuścił się na pajęczynie na ziemię, a zaraz potem skoczył gdzieś na bok. Do wieczora kilka razy sprawdzałem, czy nie wrócił na swoją pozycję. Dopiero krótko przed zmierzchem udało się mi się go wypatrzeć po raz drugi. Tym razem nie ryzykowałem i zrobiłem zdjęcia z nieco dalsza.
Wczoraj w końcu wyjrzało słońce i udało mi się spotkać kilka owadów, między innymi muchę, która najpierw kręciła się trochę po dużych liściach jakiejś rośliny. Spacerowała wszerz i wzdłuż, co chwilę zatrzymując się na chwilę. Po kilkunastu minutach znów spotkałem ja nieopodal. Tym razem próbowała schronić się w cieniu, gdzie zajęła się swoją toaletą.
W tym roku biedronki jakie spotkałem, to pół na pół nasze rodzime i azjatki. Ta ze zdjęcia poniżej, jednokolorowa biedronka siedziała sobie na beczce na wodę i nic sobie nie robiła z mojej obecności. Pewnie dopiero co obudziła się i wyjrzała z jakiegoś zakątka, w którym zimowała.
Nie przeszkadzała mu zalegająca na pajęczynie rosa, od rana korzystał z pierwszych wiosennych promieni słońca. Nawet gdyby nic nie udało się upolować, dzień mógł zaliczyć do udanych. W końcu nie zawsze pierwszą opaleniznę nabywa się już na początku kwietnia.
Kogo, jak kogo, ale odorka zieleniaka nie spodziewałbym się spotkać na początku kwietnia.
Nieustannie obserwuję mury mojej hacjendy i nie powiem kilka stworzeń już tam wypatrzyłem. Jednym z nich był właśnie odorek. Musiał gdzieś tam nieopodal zimować pod jakowąś grudą ziemi. Słońce przyprażyło i postanowił nabrać trochę opalenizny na swoim nieco zszarzałym mundurku.
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 