Po deszczu można spotkać lekko przemoczone owady, które całkiem spokojnie sobie siedzą i nie mają nic przeciw ich fotografowaniu, bo myślą tylko o jednym – jak najszybciej wyschnąć. Tak też było z tym trzmielem (Bombus). Futerko co prawda wydaje się w porządku, ale myślę, że chciał się pozbyć z niego resztek wilgoci.
Wędrując w poszukiwaniu owadów dwa razy natknąłem się na gniazdko małych pajączków.
– Piękny nie jestem, ale za to ciężko mnie dopaść z aparatem, bo jestem mały i szybki – juz po fakcie sfotografowania tłumaczył się niewielki pluskwiak.
Szrończyk (Tachycixius pilosus)
Kiedy mocno świeci słońce, podstawa to dobre okulary przeciwsłoneczne tłumiące szkodliwe promieniowanie słoneczne. Wiedziała o tym doskonale pewna muchówka, którą spotkałem na początku lipca.
– Może urodą nie grzeszę, ale z pewnością jestem jakimś rzadkim okazem, bo jeden taki, co to fotografuje owady, to spotkał mnie pierwszy raz w swoim życiu – przechwalał się wątpliwej urody chrząszcz, którego spotkałem w drugiej połowie maja. To mocno wytarty Krzywonóg półskrzydlak (Valgus hemipterus).
W weekend majowy nie tylko ja się leniłem. Leniły się również lenie marcowe (Bibio marci). Przez te kilka dni spotykałem je w mojej okolicy dość często.
Nie rozróżniam, ale jestem pewien, że była to samiczka. Wdzięczyła się przed obiektywem jak rasowa modelka. Na dodatek chuda jakaś taka…
Być może było tuż po deszczu, być może spotkało ją coś zgoła innego. W każdym bądź razie mała błonkówka nie wyglądała za dobrze. Siedziała przytulona do trawki czekając na choćby odrobinę słońca.
Ciepłe letnie popołudnie, to idealny czas dla pająków na wygrzewanie się w słońcu.
Trochę przegapiłem wczorajsze święto, ale jestem usprawiedliwiony, bo skupiłem się na środzie popielcowej 😉
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 