Rudo. Bo to listopad, miesiąc, kiedy tak właśnie bywa. Resztki liści na brzozach w złotym kolorze, wyschnięte trawy na polach. Światło poranka pieczętujące ten kolor. Trzeba tylko uważnie śledzić prognozy pogody, żeby trafić na takie warunki. No i jeszcze jeden warunek, trzeba mieć na to czas, bo dzień krótki, a obowiązków dużo.
Lubisz, Witek, włóczyć się po takich chaszczach? Co z tego masz? Po co? Nie lepiej usiąść z piwem przed telewizorem?
W sumie, o ile pamiętam, nikt mnie o to nie pytał, ale być może ktoś tak sobie myśli. Że ciągle gdzieś się włóczę, raz rower, raz bieganie, albo spacer bez celu po lesie. Po pierwsze, nie robię tego non stop. Chciałbym, ale trzeba też chodzić do pracy.
Jednak każda wolna chwila jest po to, żeby spędzać ją tak, jak nam najbardziej odpowiada, czyż nie? Każdy ma swoje małe przyjemności, a dla mnie to właśnie są te spacery, te chwile w lesie i ta cisza…
Końcówka września. Bezwietrznie, spokojnie, cicho i mgliście. To był poranek, który postanowiłem poświęcić na spacer po lasach i leśnych polanach. Miękkie światło otulało okolicę i mnie samego. Poranna rosa omiatała buty. Gumiaki były od niej czyściutkie, jakbym szedł po wodzie. Podświadomie stawiałem kroki bardzo ostrożnie. Nie chciałem zmącić tej wszechobecnej ciszy.
Wtem, kilkadziesiąt metrów przede mną, bezszelestnie jak ja pojawił się jeleń. Nawet nie zwrócił na mnie uwagi. Spacerował, tak jak ja, cicho, samotnie i w zamyśleniu. Czy on też potrafi cieszyć się widokami? Hm…
Może i było kilka dni z ładną pogodą, ale znów wróciła szarość. Nie pozostaje nic innego, jak wspomnienia sprzed kilkunastu dni, kiedy jeszcze na drzewach były resztki liści, choć kolory były już typowo listopadowe.
Tak, to też listopad, ale jego pierwsze dni. Przymglony, pastelowy poranek nad zalewem. Spacer w ciszy i spokoju, z aparatem na szyi. Bez pośpiechu, w poszukiwaniu kadrów. A te same pchały się przed obiektyw.
W takich warunkach tak to już jest, wracam z minimum setką zdjęć. Pstrykam, choć wiem, że większość pójdzie w kosz. I nie dlatego, że mi się nie podobają. Po prostu nie ma możliwości pokazania Wam wszystkich.
Tak się złożyło, że przez osiem dni nie oglądałem świata za dnia. Nigdy bym nie pomyślał, że aż tak będzie mi tego brakowało. Kiedy wreszcie mogłem wyjść z domu, i to jeszcze za dnia, od razu wybrałem rower. Nie przeszkadzało mi zachmurzone niebo, cieszyłem się samą obecnością na świeżym powietrzu.
Zdziwiło mnie jednak, jak bardzo wszystko się zmieniło w ciągu zaledwie ośmiu dni. Jeszcze niedawno drzewa były pełne kolorów, a teraz większość liści już leży pod nimi. Ścieżki, które wcześniej tonęły w złocie i czerwieni, zrobiły się szare i puste.
Patrząc na to wszystko, poczułem lekką nostalgię. Tylko osiem dni, a świat zdążył tak się zmienić… Cóż, pozostaje czekać na, z pewnością, nieliczne słoneczne dni i odliczać czas do wiosny.
Im bliżej byłem celu, tym więcej chmur zaczęło się zbierać na niebie. Jak się po chwili okazało, to wcale nie były chmury, lecz niska mgła.
Pojawiła się dosłownie znikąd. Nie było najmniejszych szans na fotografowanie księżyca w takich warunkach. Za to po drugiej stronie horyzontu rozpoczął się przepiękny spektakl – mgła znalazła się w zasięgu słońca, które choć już schowane za horyzontem, wciąż oświetlało górne partie nieba.
Kilka minut fotografowania i po chwili zrobiło się czarno, ponuro i całe przedstawienie dobiegło końca. Wróciłem do domu, a tam zero mgły i pięknie świecący księżyc. Różnica zaledwie kilku, może dziesięciu kilometrów w linii prostej, a tak diametralnie inna aura.
Jakże to było niedawno — ledwo kilkanaście dni temu. Szwędałem się po polach, podziwiając takie widoki. Robiłem zdjęcia i starałem się zapisać te obrazy w pamięci, żeby za rok wiedzieć, gdzie wrócić podczas kolejnej jesieni. Teraz, gdy za oknem ziąb i deszcz, jest co powspominać.
Listopad potrafi być deszczowy, zimny, wietrzny, a czasem nawet śnieżny. Ale bywa też zupełnie inny — spokojny, ciepły w barwach i złocisty. To czas, gdy brzozy wyglądają najpiękniej, choć z każdym dniem mają coraz mniej liści.
Środa, świt. Plan prosty: otworzyć oczy, wylezźć z łóżka i pojechać zrobić fotkę księżycowi wschodzącemu nad akacjami. Wszystko poszło zgodnie z planem, choć najwięcej czasu zajęły te dwa pierwsze punkty.
Na miejscu jestem za wcześnie, ale widzę, że nad akacjami krążą kruki. Szybko rozstawiam statyw, kieruję obiektyw w tamtą stronę i strzelam serię zdjęć. W ostatniej chwili, bo ptaki zaraz odleciały. To właśnie to ujęcie z krukami okazało się dla mnie najlepszym z całego poranka. Choć, przyznam, pozostałe też mają swój klimat.
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 