– Niech no ktoś spróbuje ze mną zadrzeć, a pożałuje. Te kolce na moim grzbiecie, to nie jest żadna atrapa, są prawdziwe – odgrażała się niewielka larwa błonkówki, najprawdopodobniej z rodzaju Periclista. No fakt, można się było wystraszyć.
Jeśli już spotykam stonkę ziemniaczaną (Leptinotarsa decemlineata), to na pewno nie na uprawach ziemniaków. Tam ich już nie ma. Została prawie całkowicie wytępiona. Pojedyncze osobniki znajduję gdzieś na polnych drogach i skraju lasu. Nie mają one łatwego życia, zazwyczaj są wyczerpane i głodne. Tak jak ten okaz.
Nigdy w życiu by nie przypuszczała, że zginie z rąk, a raczej szczękoczułek tak małego pająka. Liczyła na to, że jej śmierć, będzie bardziej górnolotna, na przykład zginie w ptasim dziobie. Że jakiś wróbelek ją złapie, wyniesie pod chmury i tam dopiero połknie.
To samiec komarnicy (Tipula Sp.) musiał się zagapić i padł ofiarą bokochoda.
Skraj lasu od strony północno-wschodniej, podmokły teren, pokrzywy, trawa i inne gęste zarośla. To tam spotkałem po raz drugi w życiu Gadziogłówkę pospolitą. I tym razem zrobiła na mnie duże wrażenie swoją wielkością i kolorystyką. Podobnie jak poprzednim razem nie miała nic przeciwko obfotografowaniu jej ze wszystkich stron (czyli z dwóch).
Nie, nie, one nie siedzą na kaktusie. Siedzą na liściu pokrzywy. Są tak malutkie iż mogłoby się wydawać, że to faktycznie jakowyś kaktus. Dlatego kiedy widzę gdzieś na roślinie ciemnego paprocha, przyglądam mu się bliżej, a nóż to są malutkie ryjkowce…
Niedawno była u mnie parada chrząszczy. Dziś przyszła kolej na następną. Tym razem jeden gatunek, ale w kilku odsłonach. Nie kiedy indziej, jak w maju ubiegłego roku owe chrząszcze miały najprawdopodobniej jakiś zlot na skraju lasu. Gdzie nie popatrzyłem, tam chrząszcz.
Exif zdjęcia wskazuje, że zdjęcia były zrobione dziesięć minut jedno po drugim, ale dziś nie jestem w stanie przypomnieć sobie, czy to była jedna i ta sama parka. Natomiast doskonale pamiętam miejsce wykonania zdjęć. Bardzo często, kiedy wchodziłem na tę leśną dróżkę, dookoła podrywały się do lotu chmary komarnic.
Pojedynczego osobnika spotkałem w połowie maja. Na początku czerwca było ich już zatrzęsienie. Na dróżce prowadzącej przez niewielki lasek przez kilka dni spotykałem ich bardzo dużo, w tym wiele par. Kiedy tylko zbliżałem się do nich na metr, dwa, podkurczały nóżki i zlatywały w gąszcz. Tę jedyną parkę udało mi się sfotografować.
Już kiedyś spotkałem kwietnika (Misumena vatia) w lesie. Tak też było i tym razem. Nigdy bym się go tam nie spodziewał, na dodatek w pobliżu nie było żadnych kwiatków, tylko trawa. Pani Kwietnikowa wyglądała mi na staruszkę…
W maju spotkałem kolejną błonkówkę z rodziny pilarzowatych. Byłem przekonany, że to borecznik, ale Avidal wyprowadził mnie z błędu. To najprawdopodobniej Nematinus steini. Ciągle zapominam o zrobieniu zdjęć z różnych perspektyw, co ułatwiło by ewentualną identyfikację…
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 