Wspominałem pewnie, że z tydzień temu przyszedł mi w końcu helios. Trochę pogoda była nie bardzo do fotografowania, bo mimo, że cieplutko, to słońca zazwyczaj nie było, kiedy miałem akurat możliwość pofotgrafować. Udało mi się zrobić dosłownie kilka kadrów. Dziś jeden z nich.
Przed ponad tygodniem obserwowałem wzmożoną aktywność ważek w ogrodzie. Być może dlatego, że pojawiły się również komary, a podobno to ich przysmak…
W różnych miejscach nad stawem spotykam wdzianka ważek. Najpierw znalazłem tą jedną, którą mam na zdjęciu. W następnych dniach znalazłem jeszcze co najmniej cztery, albo pięć.
W pochmurny dzień wyszedłem z aparatem do ogrodu bez większych nadziei na jakiekolwiek kadry. A tu na liliowcu zauważyłem, dużą ważkę, która najprawdopodobniej suszyła skrzydełka po deszczu.
Ważkę o takim ubarwieniu spotkałem u mnie w ogródku po raz pierwszy. Wyglądała i zachowywała się jak szefowa pozostałych, niebieskich i zielonych 😉
Zawsze zadziwiały mnie te ich dziwne pozy. Tym razem udało mi się je uwiecznić.
Zauważyłem ją pod gałązką wiciokrzewu kilka chwil po deszczu. Nie dość, że zmokła, to jeszcze opaciała sobie czymś skrzydełka…
Ostatnio jako widz uczestniczyłem w pokazach akrobatyki ważek…
Dostojna w każdym calu. To moje pierwsze spotkanie oko w obiektywie z tą ważką. Do tej pory żadna z nich nie była łaskawa mi popozować.
Podczas, gdy inne ważki latały po ogrodzie i zajmowały się kopulacją, ta postanowiła trochę pomedytować. Nie wiedziała, że z medytacji dzieci nie będzie.
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 