Co mi się nawinęło przed obiektyw – Witold Ochał – Fotografia krajobrazowa, meteo i makro

Wzrok nie ten

Wzrok już nie ten. To raz. Coraz trudniej dostrzec owada. Trzęsie rękami, bo fotografuję z ręki, idę na żywioł. Fotografuję pełną klatką, a to do makrofotografii nie jest dobre. A może szukam sobie wymówek, a po prostu wyszedłem z wprawy. Dawniej wiosną i latem nie było dnia, żebym się nie uganiał za owadami. Teraz wyciągam obiektyw do makro bardzo rzadko.

Niemniej udało się złapać malutkiego chrząszcza (naliściak) i fajnie ubarwioną muchę (smętka). No i te listki mnie urzekły, bo światło zacne było. I jeszcze opuszczone gniazdo os. Albo gniazdo w budowie dopiero.

Taki klimat

Nie chce się roano wstać. Bo ciepłe łóżko, bo na zewnątrz tylko kilka stopni. Bo świt jest bardzo wcześnie. Ale jeśli w perspektywie mamy taki klimat….

Nisko nad horyzontem

Już prawie zmrok, a do domu daleko. Tak mi sie jednak spodobała ta miejscówka, że postanowiłem poczekać, aż słońce znajdzie się nisko nad horyzontem.

Kwitną

W mojej okolicy kwitną już akacje. Wsiadłem na rower i podjechałem obadać, czy te „moje” też już kwitną.

Kwitną 😉

Bagna wciągają

Dziś zamiast roweru wybrałem się na spacer po lesie. To nie był najlepszy pomysł choćby ze względu na komary. Poza tym zaaferowany klimatem wszedłem na jakieś mokradła i potem nie mogłem się z nich wydostać.

Szukałem w amoku drogi powrotnej i na szczęście mnie nie wciągnęły, choć łatwo nie było. Bo komary wcale nie pomagały. Ratowała mnie przed nimi gałązka, którą musiałem nieustannie machać, a i tak mam kilka pamiątek w postaci bolesnych i swędzących bąbli.

Z tego wszystkiego zrobiłem tylko jedno zdjęcie. Zdjęcie kapliczki, którą ni stąd, ni zowąd znalazłem w środku lasu.

Trzy odsłony

Jedna wierzba, trzy odsłony. Z przodu, z tyłu i z boku 🙂

Zachwyt

Jak to szybko minęło. Dopiero czekaliśmy na wiosnę, a tu już prawie połowa maja. Nieustannie zachwycam się widokami w bliższej i dalszej okolicy.

Co w gąszczu

Tak, wciągnąłem obiektyw do makro i zaglądnąłem, co tam się w gąszczach traw dzieje. Udało się namierzyć biedronki, karłątka i skakuna. No i wszędobylskie dmuchawce.

Tuż pod nosem

Dzięki zabawie terenowej „squadrats”, a konkretnie squadrations, o której tu już wspominałem, trafiam na tak nieprawdopodobnie piękne miejscówki, że aż ciężko uwierzyć, że mając je tuż pod nosem, wcześniej o nich nie wiedziałem.

Lepiej w ciepełku

Zieleń już nie jest wiosenna. Ma już mocno ciemniejszy odcień. Wszystko w tym roku szybciej. I ja to lubię, bo dużo lepiej się jeździ rowerem w ciepełku, niż w chłodzie.