Kiedy śnieg się stopił, brak słońca i ogólnie jest ponuro ja nie siedzę w domu, ale ruszam mimo wszystko w teren. Jeśli nawet nie znajdę satysfakcjonującego kadru, pozostaje mi przyjemność z samego spceru. Tym razm nawinął mi się taki niepozorny kadr.
Po śniegu zostało wspomnienie. Ja tak, jak cieszyłem się ze śniegu, tak teraz cieszę się, że się stopił, bo mogę jeździć rowerem. Nie będę miał nic przeciwko, jeśli spadnie znowu. Taki mamy klimat, że wszystko może się zdarzyć w grudniu.
Dziś wspominam końcówkę śnieżnego epizodu, kiedy na krótkie chwile wyszło słońce, a ja mogłem pospacerować po skrzypiącym na mrozie śniegu.
Coraz mniej śniegu i na nadchodzący weekend, pewnie już zniknie całkiem. Jak dla mnie może być, bo może w końcu uda się pojechać na rower, po prawie miesięcznej przerwie. Ale póki co wracam zdjęciami do ubiegłej soboty, kiedy pięknie świeciło słońce, a pokryte szadzią drzewa wyglądały bajkowo.
Dni takie krótkie, a jak przychodzi weekend, to brak ładnych wschodów i zachodów słońca. Zatem, kiedy tylko coś się rano szykuje, ja biorę aparat do auta i przynajmniej w drodze do pracy staram się coś złapać.
Poniżej jeden z tych grudniowych wschodów, kiedy słońce próbowało mało skutecznie przebić się przez chmury, a jedynie zabarwiło niebo dalikatnym kolorem. Wiadomo, że wolałbym być wtedy w plenerze, ale jak się nie ma co się lubi….
Na początku mojej przygody z aparatem internet nie był zbyt popularny. Oglądając zdjęcia na forach fotograficznych marzyłem, aby też robić piękne zdjęcia. Minęło sporo czasu, zanim łyknąłem tego bakcyla na sto procent. Wiedziałem, że aby robić piękne zdjęcia najważniejsze jest dobre światło. A to występuje o świcie i zmroku.
Z czasem przekonałem się, że również za dnia można trafić na wybitne warunki do fotografowania. Nierzadko ciekawsze niż o wschodzie czy zachodzie. Jest to oczywiście trudniejsze, ale daje dużo satysfakcji.
W sobotę wyspany, wyszedłem w teren prawie trzy godziny po wschodzie słońca i trafiłem na takie właśnie warunki – przerzedzone chmury i niesamowita mgła nad łąkami. Długi spacer tonąc w śniegu to najlepsze, co mogło mi się przytrafić tego dnia.
Można nie lubić śniegu, ale zaraz po opadach, kiedy widoki okraszone są dodatkowo porannym światłem można się zakochać w tych białych krajobrazach.
Wracając do domu z porannego fotografowania zrobiłem to zdjęcie we własnym ogrodzie. Zagrało wszystko – słońce, zaspy i odpowiednia ogniskowa. Potem po zachwytach pozostało już tylko zabrać się za łopatowanie 😀
Nie jest łatwo brnąć w trzydziestocentymetrowym śniegu, ale daje to wielką satysfakcję i radość. Świadomośc, że moje ślady są tu pierwsze od kilku dni. Oczywiście poza ladami dzikich zwierząt.
Zaraz po obfitych opadach śniegu, kiedy w końcu pojawiło się odrobinę słońca, a drogowcy ogarnęli również boczne drogi, wybrałem się przecierać zasypane szlaki w jednym z okolicznych lasów.
Porzućmy na chwilę śnieżne fotki i sięgnijmy pamięcią do grudnia ubiegłego roku. Zdjęcia pochodzą też mniej więcej z początku miesiąca, a pogoda była zupełnie inna. Dziesięć stopni na plusie, sucho, bezwietrznie.
Wybrałem się wtedy z teleobiektywem na spacer po naszych okolicznych pagórkach, a moją szczególną uwagę zwróciły modrzewie w tych swoich rudych barwach.
Było tak zimno, że i tak musiałbym dreptać w miejscu, więc przynajmniej wydeptałem coś pożytecznego 🙂
Poniedziałkowy ranek był mroźny, bo dla mnie dziesiąć stopni na minusie w połączeniu z wiatrem, to ekstremalne warunki. Zimy w ostatnich latach mnie rozpieściły i odwykłem od zimna.
Mimo to porzuciłem domowe ciepełko i wylazłem w plener. I fajnie, bo jak to zwykle bywa, po wszystkim nie żałuję tylko cieszę się, że ruszyłem się i przyniosłem kilka fotek.
Przy opadach śniegu najgorsze jest odśnieżanie, korki na drogach i śliskie chodniki. Ale pomijając te niedogodności widoki są naprawdę przepiękne. Zwłaszcza, kiedy w końcu po opadach wyjdzie słońce.
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 