Najlepszy aparat, to ten który masz zawsze przy sobie. W dobie miniaturyzacji i wszech dostępności smartfonów z aparatami prawie każdy z nas ma go zawsze przy sobie. I bardzo dobrze, bo kiedy zaskoczy nas taki piękny zachód słońca, można go uwiecznić zawsze i wszędzie.
Coś mi się zażółciło po mojej lewej. Pierwsza myśl, to rzepak. Ale po chwili oświeciło mnie, że to przecież jest czas kwitnienia słoneczników! Odbiłem gdzie trzeba i na szczęście okazało się, że jest ono tuż przy drodze. Pogoda do zdjęć dopisała, bo było zachmurzone, co poskutkowało fajnie rozproszonym światłem i nieco dramatycznym niebem.
Najpierw się nie chce wstać, a potem czlowiek przeszczęśliwy. I tak praktycznie za każdym razem.
A tak jakoś się obudziłem o piątej rano i stwierdziłem, że jestem wyspany. Nic innego, niż jazda rowerem i robienie zdjęć nie przyszło mi do głowy. No to nie walczyłem sam z sobą i zrobiłem to, co mi podpowiadał wewnętrzny głos 😉
Popadało niewąsko miejscami. W środę padało tak intensywnie i długo, że okazało się, że mój samochód, to amfibia. Fajnie, bo nie wiedziałem…
Natomiast na wieczór zostały już tylko kałuże. Uznałem, że zasługują na zdjęcia.
Wsiadam i jadę. Fajnie jak to jest poranek, bo i pofotografować można i na drogach jest jeszcze zupełnie pusto. Nawet psy nieprzepadające za rowerzystami jeszcze drzemią i nie zwracają na mnie uwagi. Słychać tylko ptaki i świerszcze. I co ostatnio istotne – jest jeszcze nieco chłodniej.
Lubię wycelować centralnie w zachodzące słońce. Kadry z tą białą, czy żółtą kulką w tle mają swój urok i klimat. Nieważne, czy z drzewem, kościołem, czy zwykłym domem.
Lubię, gdy w pogodzie jest dynamicznie. Można wtedy liczyć na ciekawe zjawiska na niebie. Trzeba być tylko czujnym i najlepiej siedzieć gdzieś na jakiejś górce schowanym w samochodzie i czekać na rozwój sytuacji.
Mnie do tego brakuje cierpliwości, ale na bieżąco śledzę, co dzieje się się na niebie i jestem gotowy do wypadu w teren. Poniżej trzy foty z sobotniego wieczoru. Widowiskowo podświetlona potężna chmura, malutkie chmurki mammatus i zachód słońca za pobliskim kościołem.
Na szczęście przerwa od roweru nie musiała być zbyt długa. Po półtora tygodnia wsiadłem z powrotem na siodełko i na dzień dobry trafiłem na bardzo klimatyczny wschód słońca.
Było już godzinę po wschodzie, ale słońce dopiero co wyszło zza chmur wiszących nad horyzontem. Na dzień dobry odbiłem na wijącą się zakrętami polną drogę, która w tym świetle wyglądała wyjątkowo malowniczo.
To był piękny wieczór. Piękny i upalny. Szybki, spontaniczny wyjazd w teren zaowocował kilkoma podobnymi w zasadzie do siebie kadrami. Ale tak to wyglądało. Na niebie spokojnie i niezmiennie przez długi czas. Można się delektować widokami.
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 