Budzik na czwartą, ale o czwartej to ja już siedziałem na siodełku. I dobrze, bo fart chciał, abym w odpowiednim momencie dojechał do pola ze słonecznikami. Tam na miejscu oniemiałem, bo słoneczniki słonecznikami, ale niebo! Co działo się na niebie! Kolory zachwycały i w połączeniu z rozkwitniętymi słonecznikami tworzyły niesamowity krajobraz.
Coś mi się zażółciło po mojej lewej. Pierwsza myśl, to rzepak. Ale po chwili oświeciło mnie, że to przecież jest czas kwitnienia słoneczników! Odbiłem gdzie trzeba i na szczęście okazało się, że jest ono tuż przy drodze. Pogoda do zdjęć dopisała, bo było zachmurzone, co poskutkowało fajnie rozproszonym światłem i nieco dramatycznym niebem.
Najpierw się nie chce wstać, a potem czlowiek przeszczęśliwy. I tak praktycznie za każdym razem.
Czy 150 kilometrów to dużo? Na początku mojej przygody z rowerem to i 15 było dużo. Marzeniem było przejechać 40, albo i 50 kilometrów. Wiedziałem jednak, że wcale jakoś specjalnie nie trzeba trenować, a wystarczy jeździć regularnie, a w moim zasięgu będą wyprawy stukilometrowe.
Niezależnie od odległości lubię wszystkie moje trasy i jeżdżę tyle, na ile aktualnie mam ochotę. Jednak najbardziej lubię te całodniowe wyprawy w odległe zakątki regionu.
A tak jakoś się obudziłem o piątej rano i stwierdziłem, że jestem wyspany. Nic innego, niż jazda rowerem i robienie zdjęć nie przyszło mi do głowy. No to nie walczyłem sam z sobą i zrobiłem to, co mi podpowiadał wewnętrzny głos 😉
Popadało niewąsko miejscami. W środę padało tak intensywnie i długo, że okazało się, że mój samochód, to amfibia. Fajnie, bo nie wiedziałem…
Natomiast na wieczór zostały już tylko kałuże. Uznałem, że zasługują na zdjęcia.
Wsiadam i jadę. Fajnie jak to jest poranek, bo i pofotografować można i na drogach jest jeszcze zupełnie pusto. Nawet psy nieprzepadające za rowerzystami jeszcze drzemią i nie zwracają na mnie uwagi. Słychać tylko ptaki i świerszcze. I co ostatnio istotne – jest jeszcze nieco chłodniej.
Na szczęście przerwa od roweru nie musiała być zbyt długa. Po półtora tygodnia wsiadłem z powrotem na siodełko i na dzień dobry trafiłem na bardzo klimatyczny wschód słońca.
Było już godzinę po wschodzie, ale słońce dopiero co wyszło zza chmur wiszących nad horyzontem. Na dzień dobry odbiłem na wijącą się zakrętami polną drogę, która w tym świetle wyglądała wyjątkowo malowniczo.
W weekend musiałem się najeździć rowerem, bo musi teraz nastąpić przerwa techniczna. I tym razem nie chodzi o rower, a o Witka. Mam nadzieję, że będzie ona niezbyt długa i wkrótce powrócę ze zdjęciami. Jeśli nie z nowymi, to na pewno z archiwalnymi.
Tymczasem kilka fot z weekendowych wypraw, podczas których wykręciłem 150 kilometrów po leśnych szutrowych autostradach.
Nic tu sie więcej nie będzie działo. Poza pozornie nudnymi widokami z rowerowych tras.
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 