Category Archives: rower

Pobudka o czwartej rano, bo plan był prosty – wyjazd dokładnie ze wschodem słońca. Ale kiedy spojrzałem na termometr i zobaczyłem -2 stopnie, pomyślałem: „No dobra, wracam jeszcze na chwilę do łóżka, za godzinę będzie cieplej”. Następna pobudka o siódmej – patrzę na termometr, a tam… nadal -2! Z naturą się nie wygra, no nie? Ale cóż, śniadanko, kawa i w końcu w drogę!

Dziś na tapet poszły między innymi Brzeziny, Grudna, Bączałka, Głobikówka i Głobikowa – co za teren! Widoki przepiękne, pagórkowate, więc było trochę cięższego kręcenia. Mimo to, każda chwila na rowerze była czystą przyjemnością. Na koniec trafiłem na chyba najpiękniejszą miejscówkę w okolicy z widokiem na góry Chełm i Bardo.

Kręcąc rowerem przez okolice Wiśniowej, nie mogłem sobie odmówić małego zboczenia z trasy – oczywiście w celach krajoznawczo-artystycznych . Zespół Parkowo Dworski i Folwarczny w Wiśniowej kusi, a grzechem byłoby nie wstąpić.

Parkowe alejki aż się proszą, żeby zrobić tam rundkę – najlepiej w stylu slow motion. Nie dlatego, że tak chciałem, tylko tak wyszło po wcześniejszych podjazdach. Aleja Grabowa? Cudo! Pachnie historią i daje cień, którego szuka każdy rowerzysta z lekkim kryzysem energetycznym.

No i oczywiście – aparat poszedł w ruch. Kilka zdjęć pałacu Mycielskich, parę ujęć w alejkach i można jechać dalej.

Pogórze Strzyżowskie znowu mnie przyciągnęło – jakby tam ktoś co tydzień rozkładał nowe widoki i jeszcze bardziej zawijał polne drogi. Wspinaczka? Była, jak zawsze. Ale jak już wdrapałem się na te najwyższe pagórki, to dech zapierało – i to nie tylko z wysiłku.

Wszystko dookoła aż świeci zielenią, rzepaki zaczynają się żółcić, a polne drogi kręcą się jak wstążki wśród pól i prowadzą w miejsca, gdzie człowiek zastanawia się, czy przypadkiem nie wjechał do bajki. Do tego widok na Przełom Wisłoka – nie można oderwać wzroku.

Cisza, spokój, śpiew ptaków, a jedyne dźwięki to szum wiatru i moje lekkie sapanie pod górkę. Ale było warto. Bo Pogórze to nie tylko teren do jazdy – to terapia z widokiem!

Co ty, Witku, tak ciągle się włóczysz po tych polach rowerem? Przecież to nie jest normalne – pchać się na ledwo przejezdne, zarośnięte polne drogi, gdzie nawet dziki pewnie zawracają.

No właśnie dlatego. Bo tam, gdzie kończy się asfalt, zaczyna się prawdziwa rowerowa wyrypa. Tam, gdzie droga znika w trawie, zaczyna się cisza, spokój i krajobrazy, których nie doświadczysz podczas jazdy po gładkiej szosie. A przy okazji można cyknąć kilka zdjęć tych „zwykłych”, ale na swój sposób wyjątkowych widoków.

Jasne, czasem trzeba rower pchać, czasem człowiek zlany potem przeklina pod nosem, a czasem niespodziewanie przemknie jedna czy dwie sarny. Ale te chwile, kiedy jedziesz sam wśród pól, z wiatrem we włosach i z błotem po kostki – są po prostu bezcenne. I warto je zatrzymać nie tylko w głowie, ale i w kadrze.

Jest takie miejsce niedaleko mojego domu, gdzie zawsze się zatrzymam… Kapliczka pod drzewami — moja stała miejscówka na rowerowych trasach.

Czasem robię tu zdjęcia, czasem tylko postoję i popatrzę przed siebie… a czasem po prostu łapię oddech po podjeździe, zanim ruszę dalej 😉

Niby zwykła kapliczka. A jednak jest w niej coś takiego, że trudno ją minąć obojętnie. Drzewa stoją jak wierni strażnicy, widoki cieszą oko, a aparat tylko czeka, aż znowu pójdzie w ruch.

Rowerowe wyprawy to pasja, która oprócz fotografii zdominowała ten blog. Czasem to tylko krótka przejażdżka po okolicy, innym razem długie trasy, które zostają w pamięci na długo. Każda wyprawa ma coś wyjątkowego – piękne widoki, momenty, które po prostu trzeba uchwycić na zdjęciu. Czasem jest to niezliczona liczba zdjęć, innym razem tylko jedno lub dwa. A wiele razy w ogóle nie fotografuję, tylko po prostu jadę. 🙂