Podczas ostatniego weekendu sporo spacerowałem po lesie. Owszem, widziałem sporo zwierzyny, ale tym razem były to tylko dalekie spotkania. Kilka saren, łanie i najciekawsze spotkanie – z dzikiem. Wyskoczył na drogę dosłownie kilkanaście metrów ode mnie. Pewnie nawet mnie nie zauważył, ale niestety nie udało się zrobić ostrgo zdjęcia.
Na pocieszenie zostało tylko jedno zdjęcie sarenki.
Po śniegu zostało wspomnienie. Ja tak, jak cieszyłem się ze śniegu, tak teraz cieszę się, że się stopił, bo mogę jeździć rowerem. Nie będę miał nic przeciwko, jeśli spadnie znowu. Taki mamy klimat, że wszystko może się zdarzyć w grudniu.
Dziś wspominam końcówkę śnieżnego epizodu, kiedy na krótkie chwile wyszło słońce, a ja mogłem pospacerować po skrzypiącym na mrozie śniegu.
O tym, że z moich okolic przy dobrej widoczności widać odległe o ok. 140 kilometrów Tatry, pisałem już wielokrotnie i wielokrotnie pokazywałem zdjęcia. Także wielokrotnie pokazywałem zachód słońca za nimi.
Wczoraj nadarzyła się kolejna okazja, choć było bardzo wątpliwe, czy tak wąska luka w chmurach pozwoli ja zaobserwować. Zająłem miejsce na punkcie obserwacyjnym i czekałem, aż moim oczom ukazał się ten niesamowity widok. Żółta kola słońca zaczęła wyłaniać się zza chmur i zbliżać do Sławkowskiego Szczytu (odległość 144,4 kilometra).
To wszystko w otoczeniu karmazynowego koloru nieba i ciemnogranatowych chmur. Było już ciemno jak po zmroku, a ten malutki wycinek rzeczywistości na południowo-zachodnim niebie wręcz hipnotyzował.
Zdjęcie zrobione z miejsca, gdzie zbiegają się trzy powiaty – ropczycko-sędziszowski, rzeszowski i strzyżowski, oraz trzy miejscowości – Wiśniowa, Wola Zgłobieńska i Pstrągowa.
Jest początek kwietnia kilka lat temu. Wstaję wcześnie rano, aby już około piątej być na miejscu. Warunki są idealne. Bezchmurne niebo i czyste powietrze. To nie może się nie udać. Za chwilkę ma zachodzić Księżyc.
Zajmuję pozycję tak, aby pojawił się w okolicy dwóch samotnych drzew – dobrze Wam znanych akacji. W tle za akacjami z tej pozycji mam odległy brzozowy lasek, trochę mnie to niepokoi, ale finalnie okazuje się, że tylko zrobił w kadrze dobrą robotę.
Lubię znajdywać ciekawe miejsca, gdzie można złapać wschodzące lub zachodzące słońce. Notuję je skrzętnie i potem cierpliwie oczekuję na odpowiedni dzień i pogodę. Te dwa drzewa na małym wzniesieniu widać z różnych stron świata. Można tam łapać i słońce i księżyc tuż nad horyzontem.
Odpowiednio długa ogniskowa oraz związana z tym perspektywa pozwalają na uzyskanie takiego efektu jak poniżej.
Ustawić taką bandę do zdjęcia… niemożliwe. Zawsze któraś odwróci się tyłem, bokiem, albo nie spojrzy w obiektyw 🙂
Sarny muszą się teraz bardziej starać o pożywienie, ale te w mojej okolicy radzą sobie całkiem nieźle. Pokaźne stadko widuję tu już od ponad dwóch tygodni. Raz zachowują się bardziej ufnie, innym razem mniej. Tym razem zechciały mi się pięknie ustawić do zdjęcia na samym szczycie pagórka, no i w pięknych okolicznościach nieba.
Coraz mniej śniegu i na nadchodzący weekend, pewnie już zniknie całkiem. Jak dla mnie może być, bo może w końcu uda się pojechać na rower, po prawie miesięcznej przerwie. Ale póki co wracam zdjęciami do ubiegłej soboty, kiedy pięknie świeciło słońce, a pokryte szadzią drzewa wyglądały bajkowo.
Dni takie krótkie, a jak przychodzi weekend, to brak ładnych wschodów i zachodów słońca. Zatem, kiedy tylko coś się rano szykuje, ja biorę aparat do auta i przynajmniej w drodze do pracy staram się coś złapać.
Poniżej jeden z tych grudniowych wschodów, kiedy słońce próbowało mało skutecznie przebić się przez chmury, a jedynie zabarwiło niebo dalikatnym kolorem. Wiadomo, że wolałbym być wtedy w plenerze, ale jak się nie ma co się lubi….
Nie samymi krajobrazami człowiek żyje, czasem lubię też przyjrzeć się przyrodzie z bliska. Po mglistej nocy i poranku na liściach osadziła się piękna szadź. Zawsze to zjawisko mnie fascynowało. Te malutkie igiełki lodu. W cudownym świetle poranka. Odbijające światło, wydawać by się wręcz mogło, że świecą własnym.
Na początku mojej przygody z aparatem internet nie był zbyt popularny. Oglądając zdjęcia na forach fotograficznych marzyłem, aby też robić piękne zdjęcia. Minęło sporo czasu, zanim łyknąłem tego bakcyla na sto procent. Wiedziałem, że aby robić piękne zdjęcia najważniejsze jest dobre światło. A to występuje o świcie i zmroku.
Z czasem przekonałem się, że również za dnia można trafić na wybitne warunki do fotografowania. Nierzadko ciekawsze niż o wschodzie czy zachodzie. Jest to oczywiście trudniejsze, ale daje dużo satysfakcji.
W sobotę wyspany, wyszedłem w teren prawie trzy godziny po wschodzie słońca i trafiłem na takie właśnie warunki – przerzedzone chmury i niesamowita mgła nad łąkami. Długi spacer tonąc w śniegu to najlepsze, co mogło mi się przytrafić tego dnia.
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 