Sobota, godzina trzecia czterdzieści pięć nad ranem. Dzwoni budzik, otwieram jedno oko i od razu je zamykam z powrotem. Po chwili jednak przypominam sobie, że to nie do pracy a na rower trzeba wstać.
To zupełnie inna sprawa, z chęcią zrywam się z łóżka i godzinkę później podziwiam ten cudowny widok wschodzącego słońca nad rozległą doliną spowitą mgłami. A to dopiero początek fajnych widoków.
W moich stronach już raczej po makach. Na trzech miejscówkach, gdzie były całe pola tych czerwonych kwiatów, nie pozostał po nich ślad. Jak szybko i znienacka się pojawiły, tak szybko zniknęły. Jak to maki.
Mówili, nie rób zdjęć pod słońce. Dawniej tak mówili. A raczej pisali. Jeszcze kiedy w sieci istniały fora. I jeszcze całe mnóstwo innych zasad. A ja mówię, fotografuj w którą stronę chcesz, nawet i pod ostre słońce. Eksperymentuj, a może czasem uda się zrobić coś ciekawego 🙂
Piszę to oczywiście w formie żartu. Zasady w fotografii są pewnie ważne, ale równie ważne jest, aby je łamać świadomie. I co do kadru i co do pory fotografowania. Ale przede wszystkim najważniejsze jest, aby fotografowanie fotografującemu przynosiło radość. Niezależnie od efektu.
Aparat lepiej, żeby sobie leżał w sakwie zawsze. Czasami nawet go nie wyciągam, tak fajnie się jedzie. Czasem jednak trafię na jakiś widok, który zwróci moją uwagę. Zatrzymam się wtedy i zrobię coś na pamiątkę. I taki miszmasz z jednej z ostatnich wypraw rowerowych zamieszczam poniżej.
Pogoda była niepewna, bo w okolicy przechodziły burze. Zaryzykowałem jednak wyjazd i owszem – piersze dwadzieścia kilometrów było słonecznie, ale kiedy po tym czasie zerknąłem na radary opadów, zadecydowałem o bardzo szybkim odwrocie. Udało się zasapanym, ale suchym wrócić do domu przed opadami. Żałuję tylko, że nie sfotografowałem tych przerażających chmur burzowych.
Nie chce mi się czekać z rowerem do wieczoru, aby fotografować zachody słońca. Przychodzę z pracy i od razu wsiadam na siodełko. Czasami jednak moja jazda przedłuża się aż do zmierzchu. Wtedy mam okazję i możliwość podziwiać między innymi takie widoki.
Jednym się podoba, inni (również tu na blogu) wyrażają swoją dezaprobatę do tego pomnika. Dla mnie jest to niewątpliwie okoliczna atrakcja. Po pierwsze widoki są stamtąd naprawdę niesamowite, a po drugie zazwyczaj jest tam pusto. Ani żywego ducha. Idealne miejsce na chwilę przerwy i zadumy podczas wypraw rowerowych.
Tym razm trzy zdjęcia z widokiem na pomnik Chrystusa Króla w Małej z sąsiedniego wzgórza i jedno spod samego pomnika.
Tak sobie jeżdżę przez ostatni tydzień i wypatruję maków. Ale całego pola maków, nie pojedynczych kwiatków. I w czwartek trafiłem właśnie na takie. Widziałem je już z daleka i cieszyłem się jak dziecko na zdjęcia.
Będąc tam stałem jak zahipnotyzowany wpatrując się w tę czerwień i wsłuchując w brzęczenie pszczół. Z tego wszystkiego zrobiłem tylko kilka zdjęć na pamiątkę, a widok, zapach i dźwięk mam cały czas w głowie.
Co tam strach przed deszczem i burzą. Gdy jedzie się rowerem w takich okolicznościach przyrody, myśli się tylko o jednym. Gdzie się zatrzymać, aby zrobić zdjęcie. No przynajmniej ja tak mam i odpukać, tylko kilka razy zdarzyło mi się zmoknąć do suchej nitki. Jednak latem nie ma z tym problemu, bo jest ciepło i człowiek razem z ubraniem zaraz wyschnie.
Ach te poranne rozterki. Co z tego, że obudziłem się o czwartej rano, jak wstałem, wyjrzałem przez okno i zacząłem rozkminiać, czy warto ruszać na rower i zdjęcia. Tak mi zeszło z godzinę, aż spod chmur wyszło słońce. Dopiero wtedy przestałem mieć wątpliwości.
Co prawda nie było zapowiadanych mgieł, ale i tak było bardzo ładnie. Zwłaszcza kiedy wyjechałem na pobliskie pagórki. Przyjemne ciepełko zachęcało do jak najwolniejszej jazdy.
Cóż, bywa i tak. Obudziłem się rano o właściwej godzinie. Jednak rozterki, czy pozostać w ciepłym łóżku, czy też wsiąść na rower i pojechać na te zimne dziesięć stopni zajęły mi sporo czasu. Suma sumarum wyjechałem dopiero o szóstej. Co prawda było już cieplej, ale światło do zdjęć nie było już takie, jakie mogło być tuż po wschodzie.
Cisza i brak ruchu na drogach wynagrodziły mi to jednak, a i powstało kilka pamiątkowych zdjęć w najfajniejszych miejscówkach, przez które przejeżdżałem.
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 