– Ty to chyba, Witek, musisz bardzo lubić swój rower, skoro ciągle pojawia się na twoich zdjęciach.
– No jak go mam nie lubić, skoro daje mi tyle radości i wolności. A poza tym, przecież całkiem nieźle prezentuje się – zwłaszcza na tle nieba o podobnym kolorze 🙂
Jadąc polną drogą w takiej mgle, można poczuć lekki niepokój. Niby nie ma ku temu racjonalnych powodów, ale w tej ciszy każdy niespodziewany ruch mimo wszystko wywołuje ciarki na plecach. Ileż to razy zdarzyło się, że niemal spod koła wyskoczył spłoszony bażant albo pokicał zaspany zając. Nie wspominając już o sarnach, które pojawiają się znikąd i przelatują tuż przed kierownicą.
To wszystko ma swój niepowtarzalny urok i coś w sobie uzależniającego. Nie mam pojęcia, jak to działa, ale jeszcze nie kończę jazdy, a już nie mogę się doczekać, kiedy znów uda się trafić na tak wspaniałe warunki.
Mgła w dolinie ścieliła się równiutko, jakby ktoś rozłożył biały koc. Mimo innego planu na podróż, trasa momentalnie uległa korekcie, gdy tylko zobaczyłem, co dzieje się w dolinie. Odbiłem we właściwą stronę i po chwili byłem na dole.
A tam… chwilami niewiele było widać – mgła była tak gęsta, że można było się w niej zgubić. Ale bywały też momenty, gdy słońce nieśmiało przebijało się przez chmurę wilgoci, a światło stawało się ciepłe i miękkie – jakby wszystko było przykryte woalką z… ciszy.
W czerwcu trafiło się kilka chłodnych i mglistych poranków, ale i w lipcu już co najmniej dwa razy wpakowałem się w podobną aurę. Nie jestem żadnym specjalistą od przewidywania warunków do fotografowania – zresztą chyba nikt nie jest. Owszem, jako fotoamator śledzę prognozy pogody, ale i tak zawsze trzeba liczyć na łut szczęścia. A może przede wszystkim właśnie na niego, a nie na aplikacje…
Tak czy siak, we wtorek trafiły się warunki przecudowne – zarówno do fotografowania, jak i do jazdy rowerem. Taka poranna jazda w lekkiej mgle to zupełnie inna bajka niż kręcenie w środku dnia. Przyjemność jest zdecydowanie podwójna.
Nie myśli się wtedy o niedogodnościach, o bolącym od siodełka tyłku czy strzykających stawach. Człowiek chłonie tę jazdę całym sobą – wzrokiem, nosem, skórą, duszą. Wszystkim.
Zjeżdżam z górki na dół, gdzie panują mgły. Wjeżdżam w lokalną dróżkę i na dzień dobry mam widok, przy którym czuję, że wjechałem do innego świata. Ten rozproszony, a jednak ciągle oślepiający blask daje po oczach. Kawałek dalej mgła gęstnieje i słońcu nie udaje się już przez nią przebić. Kilkaset metrów i już zupełnie inna bajka.
Jeszcze dalej nie mogłem się oprzeć, aby sfotografować jedynego towarzysza moich wypraw — rower. Zawsze cierpliwy, zawsze gotowy na moje widzimisię, nigdy nie marudzi i nie chce jechać w inną niż ja stronę.
Co to takiego jest biała tęcza? W jakich warunkach powstaje? Biała tęcza tworzy się, gdy światło słoneczne załamuje się na bardzo drobnych kroplach mgły, a nie deszczu. Krople są tak małe, że nie rozszczepiają światła na kolory — zamiast tego powstaje jednolita, blada poświata w kształcie łuku.
Na żywo wygląda jak zjawisko z innego świata, coś pomiędzy snem a cudem natury. I choć nie ma w sobie ani grama koloru, robi niesamowite wrażenie. Widywałem ją już wiele razy i za każdym razem oniemiewam! Nie mogę się napatrzeć — to jedno z najpiękniejszych, moim zdaniem, zjawisk optycznych.
W tym sezonie burze, jak już się trafiały, to omijały moją okolicę szerokim łukiem. Ale dziś w końcu jedna przyszła – i była naprawdę widowiskowa. A przynajmniej ten szelf, który sunął tuż przed nią. Można powiedzieć, że pojawił się z zaskoczenia. Mimo że widziałem zbliżającą się burzę na aplikacji pogodowej i wiedziałem, że zaraz dotrze, to i tak dałem się zaskoczyć.
Zatrzymałem się więc w pierwszym lepszym miejscu, żeby złapać ten niesamowity spektakl natury. Czasu było niewiele – dosłownie kilka minut, bo kiedy szelf znalazł się nade mną, od razu zaczęło padać. Udało mi się jeszcze schować do samochodu. I dobrze, że nie ruszyłem dalej, bo to, co się rozegrało chwilę później, przeszło moje oczekiwania – intensywny deszcz, silny wiatr i grad.
Pięć minut później wszystko się uspokoiło, zrobiło się jasno, a z nieba sączył się tylko lekki deszczyk. Takie to było krótkie, intensywne, burzowe przedstawienie. I choć trwało chwilę, to dostarczyło emocji jak porządny trailer filmu katastroficznego.
W lipcu oczywiście też mogą się trafić mgły. Tym razem były delikatne, jakby ktoś rozpylił mleko nad łąkami. Ale w połączeniu z niskim światłem poranka potrafiły wyczarować spektakl rodem z baśni braci Grimm.
Może sześć stopni na plusie to nie jest upał, ale przewidziałem to i ubrałem się na cebulkę, więc w miarę jak robiło się coraz cieplej mogłem uszczuplać ubiór.
Chłodek był jednak przyjemny, nie nachalny, a orzeźwiający po upałach, jakie panują za dnia. Idealny klimat na łagodne przebudzenie w terenie — bez budzika, ale za to z koncertem ptaków i mglistym spektaklem w tle.
Słuchajcie, po raz kolejny zobaczyłem widmo Brockenu i jestem już na tym etapie, że przestałem je liczyć, bo chyba wszystkich i tak nie pamiętam. Miałem nieśmiałą nadzieję, że w sobotę rano będą mgły. Dzień wcześniej padało, a na rano zapowiadano około 11 stopni. Było 6 stopni, a ilość mgieł przerosła moje najoptymistyczniejsze oczekiwania. Trzeba było tylko pojechać nieco dalej – na południe regionu.
No i właśnie tam, w Zawadce, jadąc drogą na grzbiecie wzgórza, patrzyłem z nadzieją, kiedy się ono pojawi. Udało się – na odcinku dosłownie kilkudziesięciu metrów. Widok niesamowity jak zawsze, a w takich okolicznościach przyrody jeszcze go nie widziałem.
Było ciepło i zrobiło się chłodno. Miejmy nadzieję, że to tylko jednodniowy epizod. W końcu tak długo czekaliśmy na ciepełko. Ja do końca czerwca może tylko kilka razy ubrałem krótki rękaw na rower. Ciągle ziąb albo trochę ciepło, ale zimny wiatr i tak w kółko.
Niech lipiec będzie upalny. W sumie to nie sądziłem, że kiedykolwiek to powiem, bo nie przepadam za upałami, ale w tym roku jestem zziębnięty i potrzebuję się wygrzać.
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 