Archiwum miesięczne: Listopad 2025

Tatry ze Szkodnej i Glinika | 5.11.2025

Dawno, dawno temu… Sam już nie pamiętam, kiedy ostatnio fotografowałem Tatry oddalone o ponad 130 kilometrów. Przecież kilkanaście lat temu to ja, jako jeden z pierwszych pasjonatów dalekich obserwacji, odkrywałem miejscówki, z których da się je zobaczyć. Bez dzisiejszych symulatorów i aplikacji — po prostu gdzieś znalazłem w internecie wzmiankę, że z moich okolic jest taka możliwość.

Potem, w wieczory z przyzwoitą widzialnością, łaziłem lub jeździłem po górkach, wpatrując się w południowo-zachodni horyzont. Czasem tylko majaczyły, czasem błyszczały wyraźnie — zawsze była w tym nutka ekscytacji.

Dziś ten „sport” stał się całkiem popularny i widok Tatr z daleka już nikogo specjalnie nie zaskakuje. Ale mnie wciąż robi wrażenie. Za każdym razem. I pewnie tak już zostanie.

Kościołowe buty

Obudziłem się wcześniej niż zwykle… jak w piosence :). Wyglądnąłem przez okno, a tam już miałem namiastkę tego, co mogło się dziać kilkadziesiąt minut później. Po zmianie czasu była szansa ogarnąć jeszcze krótki spacer przed pracą. Szybko się zebrałem i pod akacje dotarłem w idealnym momencie. A już byłem rozemocjonowany, bo po drodze widziałem, co się na niebie szykuje.

Apogeum kolorów nastąpiło w momencie, gdy wysiadałem z auta. Na nogach miałem buty kosicolowe, więc nie poszalałem z kadrami, musiałem trzymać się utwardzonej drogi, żeby do pracy później nie dotrzeć cały ubłocony. Kilka szybkich ujęć i ze spaceru już zrezygnowałem, bo wiało, a ziąb był niekiepski, a ja na to nieprzygotowany.

Mój nieskromny udział

Dzisiaj zabieram was do lasu. Ale nie takiego zwykłego. Zabieram was do lasu niezwykłego, który swoją magię zyskał dzięki przepięknemu porannemu światłu. Dzięki lekkiej mgiełce i promieniom przebijającym się przez gałęzie drzew, igły i resztki liści.

A przede wszystkim dzięki paprociom, które w tym spektaklu zagrały główną rolę i trzeba im to przyznać, spisały się znakomicie. Wszystko zagrało idealnie, a nieskromnie powiem, że ja też miałem w tym swój udział, bo przypadek sprawił, że znalazłem się w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie.

Listopadowe skojarzenia

Z czym kojarzy mi się listopad? Właśnie z takimi kolorami jak na poniższych zdjęciach. Głębokie brązy, odrobina złota, zamglone wschody słońca i cisza, która ma w sobie coś magicznego. Z długimi spacerami po zakątkach, gdzie rzadko stąpa ludzka stopa. Z rześkim powietrzem i intensywnymi zapachami natury, potęgowanymi przez wilgoć.

Wiem, że w rzeczywistości listopad często wygląda inaczej, ale zdarzają się w nim i takie dni, a właściwie poranki, jak ten opisany powyżej słowami i pokazany na zdjęciach poniżej.

Każda chwila

W listopadzie, kiedy dzień krótki, a ciemno jest i przed, i po pracy zawodowej, trzeba łapać każdą chwilę względnie ładnej pogody. Nie wyobrażam sobie siedzieć w czterech ścianach w weekend, kiedy nie pada deszcz, bo to właściwie jedyna przeszkoda do wyjścia, i to tylko wtedy, gdy leje naprawdę solidnie. A jeśli prognozy w tygodniu zapowiadają się przyzwoicie, to od czego są urlopy? W końcu po coś się je ma, właśnie na realizowanie swoich zainteresowań i hobby.

A w temacie poniższych zdjęć, to jeden z ostatnich delikatnych poranków z miękkim, subtelnym światłem. Spędziłem go nad zalewem w Kamionce i było dokładnie tak, jak lubię, cicho, spokojnie i z klimatem.

Tylko czerwień

Niedziela rano. Nie mogłoby być inaczej — skoro dzień wolny od pracy, to wiadomo, że nie wyleguję się w łóżku. Co prawda jeszcze wczoraj byłem wykończony po porannych fotospacerach, rowerowej wyprawie i kilometrach biegania, ale po ośmiu godzinach snu obudziłem się jak nowo narodzony. Wystarczyło wrzucić coś na ruszt, wyciągnąć rower i ruszyć w drogę.

Czułem, że przy tak wietrznej pogodzie, jeśli tylko chmury trochę się rozstąpią i pozwolą słońcu się podświetlić, to nie ma innej opcji niż czerwony wschód. I się nie zawiodłem! W takich okolicznościach jechało się naprawdę przyjemnie. No, przynajmniej na początku, bo potem zrobiło się ponuro. Ale co tam — nadal fajnie się jechało.

Światło dopisywało

Jak zacząłem listopad? Wstałem o piątej rano, wrzuciłem aparat do torby i ruszyłem na spacer. Temperatura lekko na minusie, a poranne słońce musiało zrobić mi dobrze na samopoczucie.

Dopóki światło dopisywało, krążyłem po moich ulubionych zakamarkach i nie szczędziłem karty pamięci w aparacie. Ani w smartfonie, bo powstało też sporo klipów do filmów. Zresztą co ja się będę rozpisywał, sami zobaczcie pierwszą dawkę zdjęć!