Czy może być coś piękniejszego niż moc w ciszy i spokoju, podziwiać taki wschód słońca? Oczywiście, że może być! Wszystko zależy od tego, co kto lubi, bo przecież każdy z nas jest inny.
Niektórzy kochają spędzać czas na łonie natury, inni wolą książki, muzykę, sport czy podróże. Jedni relaksują się przy gotowaniu, inni w grach wideo. To właśnie różnorodność sprawia, że świat jest ciekawy – warto szanować, że każdy znajduje radość w czymś innym i cieszyć się z tego, co daje szczęście nam samym.
Mgły były tylko miejscami. Gdzieniegdzie nad łąkami, a w lasach tylko na większych polanach. Słońce nie świeciło pełną parą, choć było już dosyć wysoko nad horyzontem. Zamglone powietrze pięknie blurowało krajobraz. Jakbym patrzył na świat przez zamglone okulary.
Poranek miał w sobie coś z magii – cisza była cichsza niż zwykle, a każdy oddech niósł zapachy typowe. dla wilgotnego poranka. Droga przede mną zdawała się prowadzić donikąd, a jednak chciało się jechać dalej, by zobaczyć, co kryje się za kolejnym zakrętem. Rower toczył się spokojnie, bez pośpiechu, a ja czułem, że to właśnie takie chwile tworzą prawdziwą przyjemność z jazdy. Wszystko wokół zdawało się zwalniać, jakby świat dostosował się do mojego tempa.
Mgła nad łąką, skrzypienie opon na mokrym szutrze, przelatujące od czasu do czasu ptaki – to wystarczyło, by poczuć się szczęśliwym. Warto dać sobie taką przestrzeń, by w głowie nie było planów ani listy zadań, tylko chwila tu i teraz. Weekend miał smak spokoju, a ja jechałem dalej, jakby świat czekał, żebym go na nowo odkrył.
Podczas sobotniej porannej przejażdżki rowerowej zupełnie przypadkiem trafiłem na pole pełne dyń. Z początku myślałem, że to jakaś wystawa albo przygotowania do Halloween, ale nie – to prawdziwy dyniowy raj. Widok setek pomarańczowych kul poukładanych tak, jakby ktoś je rozsypał specjalnie pod obiektyw, robił niesamowite wrażenie.
Patrząc na to pole, trudno było się nie uśmiechnąć. Każda dynia wyglądała, jakby chciała być najpiękniejszą w całym towarzystwie – większa, bardziej okrągła, bardziej pomarańczowa od reszty. Niektóre przypominały dumne balony, inne raczej skromne ziemniaki na sterydach.
Od razu przeszło mi przez myśl, że to wymarzone miejsce na jesienną sesję zdjęciową. Kolory, klimat i ta naturalna kompozycja sprawiały, że nie trzeba się specjalnie starać, aby wyszło ładnie. Dynie same wiedzą, jak ustawić się do zdjęcia.
Coraz rzadziej wyruszam na rower, a jeśli już, to zwykle na krótkie treningi, żeby wyładować nadmiar energii. W sobotę jednak od rana mój poziom energii był wyjątkowo niski, więc pojechałem bez spiny, ot tak – pokręcić się po okolicy, nagrać kilka ujęć i zrobić parę zdjęć. Szału może nie było, ale delikatne mgiełki unoszące się nad zalewem tworzyły piękny klimat, a poranne światło pozwalało poczuć się jak w zaczarowanym świecie.
Nie wiedzieć czemu, wędkarze łowiący ryby wzięli mnie za grzybiarza, który jedzie w las po swoje grzybowe szczęście. Pewnie nie mieściło im się w głowie, że można tak po prostu jechać nierówną, trawiastą drogą dla innych doznań – dla radości z samego ruchu, dla poczucia wolności, dla świeżego powietrza i ciszy, której w codziennym pędzie tak brakuje. To te drobne, a jednak niezwykle ważne momenty, kiedy człowiek zatrzymuje się w czasie, zamiast gonić za nim.
Bo rower to nie tylko kilometry i statystyki – to także sposób na spotkanie samego siebie. A takie poranki, nawet jeśli na pozór „bez szału”, zostają w pamięci na długo i cieszą bardziej niż najlepszy wynik z licznika.
Co prawda aparat leżał w sakwie, ale nie chciało mi się go wyciągać. Smartfon był pod ręką, a przecież moje zdjęcia nie trafiają na wystawy, więc nie muszą być perfekcyjne pod względem technicznym. Poranek był senny, chłodny i wilgotny. Dziwiłem się, że ktoś w ogóle był nad wodą. Kilku wędkarzy zaczęło dzień jeszcze przede mną. No wiadomo – pasja to pasja, i ciepłe łóżko idzie w odstawkę, kiedy ona wzywa.
Bardzo delikatna mgła unosiła się nad zalewem, otulając taflę wody. Światło poranka było miękkie i łagodne, jakby wszystko wokół zwolniło tempo, by można było naprawdę poczuć ciszę. Nie było słychać nawet pluskania wody. Chwila absolutnie warta tego wczesnego wstawania.
Dzisiejszy wschód słońca nie mógł się „wykluć”. Niby niebo nad wschodnim horyzontem było bez chmur, a słońce ciągle się nie pokazywało. W końcu wszystko się wyjaśniło – za wcześnie wyjechałem z domu i wydawało mi się, że to już, a to jednak było jeszcze za wcześnie.
W końcu doczekałem się i opłacało się czekać, bo sami zobaczcie, jakie piękne kolory pojawiły się na niebie.
Takie chwile mają swój wyjątkowy klimat, bo czas spędzony w ciszy i z dala od codziennego zgiełku daje prawdziwy odpoczynek. To także dowód na to, że warto robić to, co się lubi – wtedy chwile stają się jeszcze bardziej wartościowe. Fotografowanie takich kadrów to nie tylko pasja, ale i sposób na zatrzymanie ulotnych momentów. Zdjęcia przypominają potem, jak piękne potrafią być zwykłe poranki na polskich polach.
Dzień budził się powoli. Chmury zalegające nad horyzontem długo nie chciały uwolnić słońca ze snu. Pewnie czuło się ono jak ja rano – gdy duch rwie się na rower albo na fotografowanie, a kołdra trzyma ciało przy łóżku i nie chce go wypuścić.
Od wschodu mijał kwadrans, potem drugi, aż w końcu słońce wyjrzało. I to wyjrzało z przytupem, pokazując się jako mała żółta kulka tuż nad linią horyzontu. A później… no cóż, później nadal było pięknie przez kolejne kwadranse. Do spektaklu dołączyły pierzaste chmury, rozciągając się jak dekoracje na niebiańskiej scenie.
Całość miała w sobie coś z leniwej orkiestry – każdy element natury wchodził powoli, ale gdy już zabrzmiał, tworzył idealną harmonię. Powietrze pachniało świeżością, trawa połyskiwała rosą, a ciszę przerywał tylko śpiew porannych ptaków. To były te chwile, kiedy człowiek uświadamia sobie, że nawet najprostszy wschód potrafi być widowiskiem na najwyższym poziomie.
Późny wieczór, słońce już za horyzontem. A jednak barwy nieba wciąż trwały i rozlewały się szeroko po polach.
Powietrze było nasycone spokojem, takim, który potrafi uspokoić nawet najbardziej rozbiegane myśli. Czuć było lekki chłód nadchodzącej nocy, ale nie był to chłód, który przeszkadzał. Drzewa stały nieruchomo jak strażnicy zmierzchu, a ich cienie zdawały się rosnąć wraz z ciemnością.
Patrząc na to niebo miałem wrażenie, że ktoś rozlał farby na płótnie i zostawił niedokończone dzieło, aby każdy mógł sam dopisać zakończenie. W takich chwilach czas przestaje się liczyć, bo jedyne, co się liczy, to trwanie w ciszy i patrzenie w stronę koloru.
To była spontaniczna wizyta nad wodą. Wracałem ze spaceru po lesie, kiedy coraz śmielej zaczęło pokazywać się słońce. A że po drodze miałem żwirownię, zajechałem – a tam… sami zobaczcie, co za klimat.
Światło odbijające się od tafli wody wyglądało tak, jakby ktoś rozlał złoto i zostawił je w spokojnym bezruchu. Cisza była gęsta, przerywana tylko szelestem liści na lekkim wietrzyku.
Poczułem się trochę jak przypadkowy świadek spektaklu, którego nikt nie zapowiadał, a który i tak zgromadził pełną widownię – w postaci drzew, traw i cieni. Ten moment miał w sobie coś z zapachu końca lata, gdy czas zwalnia, a powietrze pachnie nagrzaną ziemią.
Jak widzę kałuże, to już wiem, że zdjęcia będą udane. A jeśli trafia się to podczas tak niezwykłego wschodu słońca, z pięknym światłem i mgłami, to już szczyt marzeń fotografa. Tak też było jednego z ubiegłotygodniowych poranków.
Światło wypełniało przestrzeń ciepłymi odcieniami złota i pomarańczy, sprawiając, że każda kropla rosy lśniła jak maleńki kryształ. Mgła otulała krajobraz delikatnym woalem, dodając mu tajemniczości i spokoju.
Powietrze pachniało świeżością, a cisza poranka potęgowała wrażenie wyjątkowości chwili. Kałuże odbijały niebo jak lustra, tworząc drugi świat tuż pod nogami. To był ten moment, w którym człowiek czuje, że natura maluje obrazy lepsze niż jakikolwiek artysta.
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 