Archiwum miesięczne: Kwiecień 2025

Kończy się właśnie kwiecień, a jak na ten miesiąc, to pogoda była całkiem spoko! Owszem, były dni, które przypomniały mi, że wiosna to jednak zmienna pora roku – trochę deszczu, trochę zimnych wiatrów, ale na szczęście również sporo pogodnych dni, które pozwalały na spokojne kręcenie kilometrów. No i te widoki… Czysta przyjemność!

Na zdjęciach, które załączam, znajdziecie nieśmiało zaczynające kwitnąć rzepaki, czy drogi biegnące skrajem lasu. Jest coś magicznego w tej wiosennej zieleni, słońcu przebijającym się przez drzewa i tym cichym szumie wiatru. Takie chwile naprawdę sprawiają, że każdy kilometr to czysta przyjemność – można nawet zapomnieć o trudzie i po prostu cieszyć się chwilą.

Pobudka o czwartej rano, bo plan był prosty – wyjazd dokładnie ze wschodem słońca. Ale kiedy spojrzałem na termometr i zobaczyłem -2 stopnie, pomyślałem: „No dobra, wracam jeszcze na chwilę do łóżka, za godzinę będzie cieplej”. Następna pobudka o siódmej – patrzę na termometr, a tam… nadal -2! Z naturą się nie wygra, no nie? Ale cóż, śniadanko, kawa i w końcu w drogę!

Dziś na tapet poszły między innymi Brzeziny, Grudna, Bączałka, Głobikówka i Głobikowa – co za teren! Widoki przepiękne, pagórkowate, więc było trochę cięższego kręcenia. Mimo to, każda chwila na rowerze była czystą przyjemnością. Na koniec trafiłem na chyba najpiękniejszą miejscówkę w okolicy z widokiem na góry Chełm i Bardo.

Kręcąc rowerem przez okolice Wiśniowej, nie mogłem sobie odmówić małego zboczenia z trasy – oczywiście w celach krajoznawczo-artystycznych . Zespół Parkowo Dworski i Folwarczny w Wiśniowej kusi, a grzechem byłoby nie wstąpić.

Parkowe alejki aż się proszą, żeby zrobić tam rundkę – najlepiej w stylu slow motion. Nie dlatego, że tak chciałem, tylko tak wyszło po wcześniejszych podjazdach. Aleja Grabowa? Cudo! Pachnie historią i daje cień, którego szuka każdy rowerzysta z lekkim kryzysem energetycznym.

No i oczywiście – aparat poszedł w ruch. Kilka zdjęć pałacu Mycielskich, parę ujęć w alejkach i można jechać dalej.

Pogórze Strzyżowskie znowu mnie przyciągnęło – jakby tam ktoś co tydzień rozkładał nowe widoki i jeszcze bardziej zawijał polne drogi. Wspinaczka? Była, jak zawsze. Ale jak już wdrapałem się na te najwyższe pagórki, to dech zapierało – i to nie tylko z wysiłku.

Wszystko dookoła aż świeci zielenią, rzepaki zaczynają się żółcić, a polne drogi kręcą się jak wstążki wśród pól i prowadzą w miejsca, gdzie człowiek zastanawia się, czy przypadkiem nie wjechał do bajki. Do tego widok na Przełom Wisłoka – nie można oderwać wzroku.

Cisza, spokój, śpiew ptaków, a jedyne dźwięki to szum wiatru i moje lekkie sapanie pod górkę. Ale było warto. Bo Pogórze to nie tylko teren do jazdy – to terapia z widokiem!

Co ty, Witku, tak ciągle się włóczysz po tych polach rowerem? Przecież to nie jest normalne – pchać się na ledwo przejezdne, zarośnięte polne drogi, gdzie nawet dziki pewnie zawracają.

No właśnie dlatego. Bo tam, gdzie kończy się asfalt, zaczyna się prawdziwa rowerowa wyrypa. Tam, gdzie droga znika w trawie, zaczyna się cisza, spokój i krajobrazy, których nie doświadczysz podczas jazdy po gładkiej szosie. A przy okazji można cyknąć kilka zdjęć tych „zwykłych”, ale na swój sposób wyjątkowych widoków.

Jasne, czasem trzeba rower pchać, czasem człowiek zlany potem przeklina pod nosem, a czasem niespodziewanie przemknie jedna czy dwie sarny. Ale te chwile, kiedy jedziesz sam wśród pól, z wiatrem we włosach i z błotem po kostki – są po prostu bezcenne. I warto je zatrzymać nie tylko w głowie, ale i w kadrze.