Październik zamykam trzema fotkami z jakże by inaczej, rowerowej przejażdżki z ubiegłego tygodnia. Bezchmurne niebo, przyjemne ciepełko i to malownicze wieczorne światło. A… i najważniejsze – jesienne niepowtarzalne barwy złotej polskiej jesieni. Już niecierpliwie czekam na kolejne słoneczne dni.
Zapchałem głowę i zmysły tymi barwami i zapachami. Złota polska jesień powoli mija, ale przecież listopadowe krajobrazy również mogą być na swój sposób piękne. Pozostałe na drzewach liście będą złote, a jeszcze czekamy na przebarwiające się na rudo modrzewie. To nie koniec.
Jesieni, trwaj! – chce się krzyczeć. I niech trwa jak najdłużej, bo do zimy nam nie spieszno. Ja gdy tylko mam kilka wolnych godzin, zapuszczam się w najskrytsze zakątki lasów i innych zakamarków w poszukiwaniu takich właśnie, jak poniżej, kolorów. Kolorów prawdziwej polskiej jesieni.
Czekałem na taki dzień od dawna. Jesień, długo utrzymująca się mgła, ale też od czasu do czasu prześwitujące słońce. Tak było w ubiegły wtorek i tylko temperatura mi średnio pasowała, bo przez pierwszą godzinę jazdy było na minusie, a i potem niewiele cieplej.
Podczas sześćdziesięciokilometrowej trasy przez las warunki były cudowne. Rozpraszająca światło mgła malowała światłem, jak doświadczony malarz. Z entuzjazmem odkrywałem coraz to nowe miejsca z coraz to bardziej zaskakującym światłem. Przywiozłem dziesiątki zdjęć, a dziś te z samego świtu.
W sobotę musiałem wstać przed świtem i to wcale nie z powodu roweru ani fotografowania. Jednak kiedy zerknąłem przez okno, już czułem, że to będzie niezwykły poranek.
Pomyślałem, że obowiązki nie zając, nie uciekną i podjechałem na pierwszą lepszą miejscówkę czekać na rozwój wypadków.
Czekałem i czekałem, aż na kilkanaście minut przed wschodem słońca nastąpił punkt kulminacyjny. Niebo zrobiło się czerwone nie tylko na wschodzie, ale dookoła horyzontu, a nawet w zenicie!
Już byłem spóźniony, więc zrobiłem szybciutko poniższe trzy foty i musiałem zmykać do domu.
Krzywe drzewa. Krzywe, ale jakże fotogeniczne. Zboczyłem z trasy w niezbadane do tej pory tereny, a tam takie fajne dwa drzewa. A że pora była wieczorowa, to i na zdjęciach prezentują się elegancko.
Życzę sobie i wszystkim, aby taka piękna pogoda trwała przez kolejne tygodnie. Może być zimno, ale niech świeci słońce, a śnieg to poprosimy dopiero w styczniu i tylko w górach. Z wiekiem coraz mniej lubię zimę i nic na to nie poradzę.
Chciałem jeden rowerowy wypad poświęcić w całości na las. Na leśne szutrowe drogi, ale też na te ledwo widoczne, ale przejezdne ścieżki. Tego dnia było w miarę ciepło, więc mogłem tak się włóczyć niespiesznie, raz po raz się zatrzymując, robiąc fotki, czy zwyczajnie postać i popodziwiać piękne jesienne kolory.
Czasami jeszcze udaje mi się trafić w miejsca, gdzie jeszcze rowerem nie jechałem. Tak właśnie stało się kilka dni temu, kiedy to trafiłem na tę brzozową alejkę. No prze fajnie to wyglądało. Podobnie jak brzozowe wybrzeże jeziorka.
Pogoda nas rozpieszcza, a to ostatni tydzień przed zmianą czasu. W listopadzie po powrocie z pracy będzie już prawie ciemno i pozostanie mi nocna jazda rowerem. Dlatego korzystam, ile mogę i praktycznie codziennie włóczę się po okolicy, szukając tych pięknych kolorów jesieni.
Co mi się nawinęło przed obiektyw - Witold Ochał 