Monolit

Prawda, syn już wyrósł, a skoro wywołałeś mnie do tablicy, to mam nadzieję, że Witold nie będzie miał nic przeciw temu.

Wierzba
W pięknym lesie liściastym gdzieś na równinach Wielkopolski rosła sobie wierzba na rozwidleniu dróg. Była bardzo piękna i okazała. Miała bardzo duże konary i długie gałęzie. Wierzchołek wierzby był pękaty niczym bukiet kwiatów. Wierzba ta spełniała ważne zadanie. Była drogowskazem i miejscem spotkań dla przechodzących drogą leśnych wędrowców. Kiedy skierowałeś się w kierunku wschodnim od wierzby, dotrzeć mogłeś do lasów zwanych Ameryką. W lesie tym można było zbierać jeżyny i grzyby. Jeśli skierowałeś się od wierzby w kierunku zachodnim, mogłeś dotrzeć przez brzozy do Jeziora Oćwieckiego. Na południe od wierzby droga prowadziła do wiosek zwanych Osiny i Drewno, a na północ od wierzby szedłeś wzdłuż brzegu lasu, mijając piękne łąki i pola, docierając do wioski Chomiąża Szlachecka z uroczym murowanym kościółkiem.
Pewnego razu wierzba znikła, bowiem ktoś ściął ją na opał. Wszystkim było smutno, pytano: Gdzie podziała się nasza wierzba z rozstaju dróg? Ale jak to zwykle w takich przypadkach bywa, sprawcy nie znaleziono. Mijały lata, a orientacja w terenie była bardzo trudna. Kiedy chciałeś iść do zagajnika, zamiast na wschód szedłeś na zachód do Jeziora, zamiast zbierać grzyby, kąpałeś się w jeziorze. Zamiast iść po mleko do wioski, szedłeś na nabożeństwo do kościółka. Jednak po pewnym czasie z uciętego pnia wierzby zaczęły wyrastać gałęzie i po paru latach wyrosła nowa piękna wierzba. Była ona jeszcze piękniejsza i bardziej okazała. Od tego czasu nowa wierzba wskazywała, gdzie trzeba teraz iść. Wędrowcy już nie gubili się i mogli iść w wyznaczonym kierunku.

Pozdrowienia dla Wrocławia i dla Wszystkich
Ireneusz

PolubieniePolubienie